محمد باقرزاده - دانشجوی دکترا ، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه ارومیه، ایران
میرعلی محمدی - دانشیار مهندسی عمران-آب و سازه های هیدرولیکی، گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

در پایین دست سرریز سدهای بلند به منظور افزایش میزان استهلاک انرژی جریان از حوضچه های استغراق استفاده می شود. این نوع سازه ها یک گودال آبشستگی در پایین دست سد بوده که به بررسی مسئله آبشستگی نیازمند است. تحقیق حاضر با هدف بررسی عملکرد روش ماشین بردار پشتیبان (SVM) به عنوان یکی از تکنیک های شناخته شده محاسبات نرم که در برآورد عمق آبشستگی حوضچه استغراق برآمده از جت های متقاطع متقارن به کار برده می شود. در ابتدا با استفاده از داده های آزمایشگاهی به تعیین درصد اجرا و کرنل مناسب روش SVM پرداخته شد. سپس پارامترهای کارآ در عمق آبشستگی دربرگیرنده عدد فرود دنسیمتریک، عمق نسبی پایاب، زاویه قائم جت، زاویه برخورد جت و فاصله نسبی محل برخورد جت تا سطح آب (Frd۹۰ ،Tw ،αv ،αc ،δ)، به مدل های مختلف تقسیم بندی و اجرا شدند. مقادیر عددی معیارهای ارزیابی RMSE ،R و NRMSE مربوط به نتایج مرحله آزمون برای مدل برتر در برآورد عمق آبشستگی به ترتیب برابر ۰/۹۵۶۳، ۰/۶۸۸ و ۱۸/۴۷% به دست آمد. نتایج خروجی از این مدل، عملکرد قابل  قبول SVM در برآورد عمق آبشستگی این پژوهش را می پذیرد. همچنین نتایج آنالیز حساسیت بر روی مدل برتر در تحقیق حاضر نیز آشکار نمود که پارامترهای Tw و αv به ترتیب بیشترین و کمترین کارآیی در میزان درستی پیش بینی عمق آبشستگی را دارند.

آبشستگی, استهلاک انرژی, عدد فرود دنسیمتریک, عمق پایاب, محاسبات نرم