اصغر قاسمی فیروزآبادی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی, مربی گروه مرتع و آبخیزداری دانشگاه آزاد اسلامی- واحد میبد یزد
محمد جعفری - استاد، دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران
حسین حیدری شریف آباد - دانشیار پژوهشی، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور
حسین آذرنیوند - دانشیار،گروه احیای خشک و کوهستانی دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران
حمیدرضا عباسی - مربی پژوهشی، بخش تحقیقات بیابان، موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور

بررسی و تعیین مقاومت گیاهان به خشکی و همچنین شوری خاک ازجمله عوامل مهم در انتخاب گونه های مناسب برای اصلاح مراتع می باشد. بنابراین هدف کلی این تحقیق مقایسه دو گیاه از نظر مقاومت به خشکی و شوری و همچنین امکان مقایسه از نظر تولید ماده خشک آنها می باشد. گونه های انتخابی شامل Puccinellia distance  و Aeluropus  littoralis می باشند. این بررسی به صورت طرح آزمایشی دوبار خرد شده در قالب بلوکهای کامل تصادفی به اجرا درآمد. دو گونه فوق تحت دو تیمار اصلی آبیاری با فواصل ۷ و ۱۴ روزه قرار گرفتند. تیمار فرعی شامل تیمارهای شوری به صورت شوری شاهد(آب معمولی)، ۱۰۰،۱۵۰، ۲۰۰ میلی مولار کلروسدیم بود. بررسیهای مرفولوژیک شامل تعیین درصد پژمردگی گونه ها، تعیین پتانسیل آب برگ و تعیین عملکرد (تولید) گونه های فوق بود. بررسیهای آناتومی گیاهان شامل ساختار تشریحی برگ بود. نتایج این آزمایشها نشان داد که با افزایش زمان تنش درصد پژمردگی در گونه Ae-li بیشتر از گونه Pu-diافزایش یافت. همچنین با افزایش تنش میزان وزن خشک ساقه و وزن خشک کل گونه های فوق کاهش یافت که میزان کاهش عملکرد در Ae-li  بیشتر از گونه Pu-di  بود. در مجموع، نتیجه گیری شد که گونه Pu-di  مقاومت بیشتری به خشکی و گونه Ae-li  مقاومت بیشتری به شوری از خود نشان داد.

مقاومت به خشکی, مقاومت به شوری, تیمار, عملکرد, ساختار تشریحی, پتانسیل آب برگ