مریم محمدی - کارشناسی مهندسی معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

معماری سبز به ساختمان هایی اطلاق می شود که در آن از مصالح سبز و تکنولوژی های سبز (مواد و مصالح قابل بازگشت به چرخه طبیعی) استفاده می شود و اثرات منفی آن را بر روی محیط اطرافش کم می کند. هدف از این نوع معماری هم سو شدن با محیط زیست است. فرآیند سبز در معماری فرآیندی جدیدی نیست. این فرایند از هنگامی که مردم برای اولین بار غاری رو به جنوب را از لحاظ دمایی بسیار مناسبتر از غار رو به شمال یافتند، وجود داشته است. ساختمان سبز منجر به افزایش کارآمدی ساختمان ها با استفاده از انرژی محیط شان، آب، هوا و مصالح و کاهش تاثیر ساختمان ها برسلامتی انسان و محیط با ایجاد موقعیت بهتر در طراحی، ساخت، عملکرد، حفاظت و نگهداری در چرخه کامل ساختمان می شود. ساختمان سبز برای اهداف مشخصی از قبیل صرفه جویی در مصرف انرژی، زیبایی شهری، سلامت روحی و روانی با کمک کاهش آلودگی هوا، افزایش بهره وری ساکنان و کاهش اثرات کلی بر محیط زیست ساخته می شود. بنابراین توجه به مزایای طراحی سبز و ساخت بناها و طراحی شهری بر اساس اصول آن به خصوص در شرایط کنونی که مصرف انرژی و آلودگی هوا به میزان قابل توجهی افزایش یافته است می تواند نقش بسزایی در پیشرفت حرفه ی معماری و بهینه سازی در مصرف مصالح و انرژی داشته باشد و معماری کشور را یک گام به سوی ایجاد یک معماری خوب نزدیک تر نماید. این تحقیق به شیوه توصیفی و تحلیلی و از نوع مطالعات عملی و کاربردی است که مبتنی بر مطالعه، کارهای انجام شده، تحقیق ها و پایان نامه های به روز و تجزیه و تحلیل آن ها و کشف ارتباط بین انسان، طبیعت و معماری می باشد.

معماری سبز/معماری پایدار/انسان/طبیعت