مهسا محمدی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه مازندران
ایرج اسدی - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه مازندران
محمدرضا حق جو - مدیرگروه شهرسازی دانشگاه مازندران

مهاجرت گسترده روستاییان به شهرها بویژه در کشورهای در حال توسعه، موجب روند روبه گسترش شهرنشینی شده است.این روند به مرور زمان موجب رشد بی رویه شهرها به سمت پیرامون و رشد پراکنده و لجام گسیخته آنها گردید این در حالیاست که به موازات رشد افقی شهرها به سمت حومه و پیرامون و از بین رفتن اراضی و محیط زیست طبیعی اطراف شهر، برخیفضاها در درون شهر رها شده و از توسعه بازمانده اند این فضاهای رهاشده که در ادبیات نوشهرگرایی به سطوح میان افزا مرسوماست، از این حیث حائر اهمیت است که به سیبب استقرار در درون شهرها از تاسیسات، تجهیزات زیرزمینی و روزمینی ودسترسی مناسب به مراکز خدماتی شهرها و بهره مندند پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی و اسنادی به بررسیمفاهیم مرتبط با توسعه میان افزا، اصول و ایده های مرتبط با آن از قبیل؛ نوشهرگرایی، رشد هوشمند و توسعه پایدار می پیردازدمطالعات حاکی از آن است که مفهوم توسعه میان افزا در ارتباط با مفهوم رشد هوشمند جامعیت و اصالت می یابد و این مهم درذیل مفهوم رشد هوشمند تنها یک اقدام کالبدی برای استفاده از زمین های متروکه و رهاشده نیست بلکه دربرگیرنده بخشی ازفرآیند توسعه شهر هست.

توسعه میان افزا، نوشهرگرایی، رشد هوشمند، توسعه پایدار