هادی ویسی - دانشیار جغرافیای سیاسی، دانشگاه پیام نور، ایران
خدیجه مهاماندوست - کارشناسی ارشد جغرافیای طبیعی، دانشگاه خوارزمی. تهران، ایران.

سواحل مکران متشکل از شهرستانهای دشتیاری، چابهار، کنارک، زرآباد، جاسک و سیریک به عنوان تنها منطقه ساحلی با دسترسی اقیانوسی در ایران است که از ظرفیتهای بی شماری برای توسعه برخوردار است. اما شوربختانه این منطقه راهبردی و منحصر به فرد یکی از مناطق کمتر توسعه یافته ایران است که تا کنون نه تنها از ظرفیت های عظیم آن استفاده نشده بلکه به دلیل غفلت از آن عقب مانده و از نظر شاخصهای امنیتی نامناسب است. ظرفیت پذیرش جمعیت و احداث سکونتگاه های بزرگ شهری، توان بندرگاهی، بازرگانی و ترانزیتی، استقرار صنایع مادر و آب بر، پتانسیلهای بالای پرورش، صید و صنعت آبزیان، ظرفیتهای عظیم گردشگری، کریدور ارتباطی و دروازه ورود به اوراسیا و اتصال جمهوری های آسیای مرکزی و افغانستان به کشورهای ساحلی جهان و نزدیک به بازارهای جهانی بزرگ شبه قاره هند و آسیای شرقی بخشهای مهمی از استعدادهای این منطقه است. پرسش اصلی پژوهش این است که چرا تا کنون ایران نتوانسته از ظرفیتها منحصر به فرد این منطقه به درستی استفاده کند و برای بالفعل شدن آنها نیازمند چه استراتژی است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از داده های کتابخانه ای انجام شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که جمهوری اسلامی ایران پیش از هر اقدامی برای ورود به فرایندهای زمینه سازی توسعه مکران و بالفعل کردن ظرفیتهای عظیم منطقه مکران نیازمند اتخاذ راهبرد و گفتمان ژئواکونومیک است.

ژئوپلیتیک، ژئواکونومیک، سواحل مکران، چابهار- جاسک، توسعه