حسن نورعلی - دانشجوی دکتری جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران
سحرالسادات موسوی نسب - کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی، دانشگاه تهران

ژئوپلیتیک بنادر، در همتنیدگی سه گانه اقتصاد، سرزمین و جغرافیا را در خطوط ارتباطی دریایی شکل می دهند. کدهای ژئوپلیتیکی بندری، رابطه مندی کدهای سرزمینی را در سیاست های اقتصادی و اقتصاد سیاسی جهانی برقرار می کند. قدرت بندری، قدرتی است که هم بازیگر اصلی در دریاها، به ویژه حمل ونقل دریایی است و هم به خشکی اوراسیا که پیشتر نفوذناپذیر تلقی می شد، به واسطه بنادر دسترسی و نفوذ دارد. بندر چابهار ایران، به دلیل موقعیت اقیانوسی، هات اسپات ژئوپلیتیکی قدرت های نوظهور، از جمله چین و هند برای رسیدن به دژ اوراسیا محسوب می شود. قدرت های بندری نوظهور، هر کدام سعی دارند با هژمونی بر این بندر، توازن قدرت در سطح منطقه ای و جهانی را به سود خود دگرگون سازند. هدف مقاله حاضر بررسی نقش ژئوپلیتیکی بندر چابهار در ارتقا ایران به جایگاه قدرت بندری منطقه ای بر مبنای نظریه ژئوپلیتیکی قدرت بندری است. روش جمع آوری داده ها در پژوهش حاضر، اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج پژوهش نشان می دهد که اهمیت بندر چابهار در کنار بندر گوادر پاکستان، استراتژی های ژئوپلیتیکی قدرت های نوظهور را برای هژمونی بر بنادر خطوط ساحلی اقیانوس هند شکل داده است. ایران، باید بندر چابهار را به عنوان یک کد ژئوپلیتیکی مرکزی در کانون سیاست های خارجی خود قرار دهد تا بتواند به قدرت بندری منطقه ای تبدیل شود

قدرت بندری، ژئوپلیتیک بندر، بندر چابهار، توسعه سواحل مکران، قدرت های نوظهور