ندا سمیاری - گروه معماری، واحد چالوس، دانشگاه آزاد اسلامی، چالوس، ایران
مهدیه پورهادی گوابری - دکتری معماری، گروه معماری، موسسه آموزش عالی مهرآیین ، انزلی، ایران

طراحی مراکز درمانی با توجه به گستردگی خدمات، طیف وسیع استفاده کنندگان و استانداردهای عملکردی از جمله طراحی هایپیچیده محسوب می شود. اصولا اغلب طراحان بر روی حل روابط فضایی متمرکز می شوند و از پرداختن به جنبه های دیگر و بهخصوص جنبه های روحی روانی باز می مانند. لذا سوال اینجاست آیا به حداقل رساندن تاثیرات منفی فعالیت های انسانی بر مردم وکره زمین کافی است یا می توانیم حتی بالاتر از این هدف گذاری کنیم؟ به نظر می رسد مفهوم ابرمعماری، معماری که صرفا پایدارنیست، بلکه مزایای مثبتی هم برای رفاه انسان و هم برای محیط زیست ارائه می دهد. همانطور که توسط مطالعه های موردیبین المللی که او ارائه می کند، نشان می دهد، این نه تنها برای معماری مراقبت های بهداشتی، بلکه در فضاهایی که در آن زندگی وکار می کنیم، و قلمرو وسیع تر شهری نیز قابل استفاده است. هدف این پژوهش این است که آیا معماری میتواند شفابخشباشد؟ بنابراین این سوال مطرح است که ساختمان ها می توانند به عنوان ابزارهایی برای سلامت باشند؟ . این پژوهش ازحیث هدف، کاربردیست و از حیث روش بر تبیین و تفسیر محتوای نظری یافته های تئوریک در یک حوزه گسترده میانرشته ای استوار است . کاربست یافته های ای پژوهش بیان می کند که ما باید از دیدگاهی انتقادی تر و دقیق تر نسبت بهمفاهیم محیط و طبیعت برخوردار باشیم زیرا ما برای نسل های بعدی ساکنین شهرها و جوامعمان طراحی می کنیم.

معماری، سلامت ، شفابخشی، فضاهای درمانی