مریم باورساد - کارشناس ارشد معماری
وحید غفاری - کارشناس ارشد معماری
محمد رحمانی قصبه - دکتری تخصصی معماری دانشگاه برلین آلمان، عضو هیات علمی دانشگاه شهاب دانش، قم، ایران

توسعه پایدار شهری که در معنای عام خود رشد وگسترشی همه جانبه و بدون تعارض و تناقض معنا می شود، با دو هدف عمده۱) ارتقای کیفیت زندگی با لحاظ ظرفیت محیط زیست و ۲) پاسخگویی به نیازهای نسل حاضر بدون محدودیت برای آیندگان،تعریفمیشود.اگرچه توسعه پایدار درابتدا با بحث های محیط زیست آغاز شد اما از این حیطه پای فراتر گذاشت و در حوزه های فرهنگی،اجتماعی و اقتصادی به صورت جدی بیان گردید.افزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرژی رو بهرو ساخته و حیات بشر را تهدید می کند . شاید با کوشش مداوم دانشمندان، پرتو امیدی برچهره حیات بر روی کره خاکی بتابد و بیممتلاشی شدن تمدن بشر در اثر کمبود انرژی و کثرت آلودگی محیط، از بین برود. یکی از مهمترین عوامل آلوده کننده محیط زیستدر جهان و به خصوص در کشور ما ایران، مصرف انرژی فسیلی درفضاهای مسکونی، برای تهیه آب گرم مصرفی و تامین گرمای فضایخانه است، که با هجوم روز افزون انسان ها از روستاها به شهرها به تعداد مصرف کنندگان سوختهای فسیلی )که در واقع پایه هایصنعت نوین جهان و از جمله ایران را شامل می شود) افزوده می شود. در محیط پایدار، همزیستی متعادل میان جامعه انسانی ومحیط زیست طبیعی در راستای بهره مندی توامان اجتماعی و اقتصادی برقرارگردیده است.این تحقیق ، در مورد مشکلات زیستمحیطی ساخت و ساز امروزین است که به دلیل استفاده نا مناسب از مصالح جدید در ساختمان سازی پدید آمده است.

توسعه پایدار، معماری بومی، معیار های پایداری، معماری بومی شهر، محیط زیست