عنایت عباسی - استادیار، ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
نرجس کابلی - دانشجوی کارشناسی ارشد ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
همایون فرهادیان - استادیار ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس

در محیط کسب و کار رقابتی امروزی، سازمان های یادگیرنده مزیت رقابتی مهمی به حساب می آیند. گذشت زمان همراه با تغییر و تحولات آن باعث شده است که در سازمان های مختلف توجه به امر یادگیری در فرایند بهبود کیفیت مهم تر از گذشته جلوه گر شود. این تغییر و تحولات سازمان های مختلف از جمله سازمان حفاظت محیط زیست را متاثر کرده است. با توجه به نقش نظارتی سازمان حفاظت محیط زیست و ضرورت ارتباط و تعامل این سازمان با سایر نهادهای مرتبط، ضروری است که سازمان حفاظت محیط زیست یک سازمان یادگیرنده باشد. تحقیق حاضر در همین راستا و به منظور بررسی فرهنگ سازمانی این سازمان با توجه به مدل هفت مولفه ای واتکینز و مارسیک انجام شده است. تحقیق از نوع توصیفی- همبستگی است و به روش پیمایشی انجام گرفته است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه کارکنان سازمان حفاظت محیط زیست بود (۷۲۳N= ) که از میان آن ها تعداد ۱۱۹ نفر با استفاده از جدول بارتلت به روش نمونه گیری تلفیقی چند مرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند (۱۱۹n=). جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد ابعاد سازمان یادگیرنده واتکینز و مارسیک انجام شد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که سازمان حفاظت محیط زیست، سازمانی یادگیرنده نیست و یادگیری انفرادی جنبه غالب یادگیری در این سازمان است. مقایسه سطوح مختلف یادگیری (فردی، گروهی و سازمانی) در بین زنان و مردان و همچنین بین کارکنان دارای رشته های مرتبط و غیرمرتبط با محیط زیست حاکی از آن است که بین این گروه ها تنها در سطح یادگیری فردی تفاوت معنی داری وجود دارد. بر اساس بخش دیگری از نتایج تحقیق بین دیدگاه های مدیران و غیر مدیران در خصوص وضعیت یادگیری سازمانی در سطوح مختلف تفاوت معنی داری وجود ندارد.

سازمان حفاظت محیط زیست, سازمان یادگیرنده, فرهنگ سازمانی, مدل واتکینز و مارسیک, یادگیری سازمانی