میقات حبیبیان - دانشجوی دکتری برنامه ریزی حمل و نقل

دیدگاه سیاستگذاران حمل و نقل درارتقای شرایط حمل و نقل جامعه با دیدگاه مردم که درپی بهتر کردن شرایطسفر خود هستند متفاوت است و این تفاوت غالبا منجر به عدم تحقق پیش بینی های سیاست گذاران درتجویز سیاست های مدیریتی حمل و نقل برای جامعه می شود دراین مقاله با استفاده ازرویکردی رفتاری به دلایل بروز این تفاوت دربرنامه ریزی حمل و نقل شهری درقالباثرات متفاوت متغیرهای واقعی و نظیر پرداخته شده است دراین رویکرد با استفاده از مبانی طراحی آزمایش و مدلهایلوجیت سیاست های موثر برتغییر شیوه سفر از وسیله نقلیه شخصی به سایر طریقه های سفر درسفرهای روزانه شهروندان بررسی شدها ست این مقاله با درنظر گرفتن سه سیاست دفعی و دو سیاست جذبی از رجحان های بیان شده 238 نفر از شاغلین درمحدوده مرکزی شهر تهران که با سواری شخصی به محل کار خود رفته اند درساختن هفت مدل تمایل به طریقه سفرغیرشخصی استفاده شده و با استفاده از متغیرهای نظری مربوط به تغییر وسیله آنان نقش این متغیرها با متغیرهای واقعی به عنوان عامل بروز ناسازگاری رفتارشهروندان و سیاست گذاران بررسی شده است.

سیاست های مدیریت تقاضای حمل و نقل، مدل لوجیت، طرح آزمایش، متغیرهای واقعی و نظری