تاثیر تغییر کاربری جنگل بر ویژگی های کیفی خاک و تصاعد دی اکسید کربن
عنوان مقاله: تاثیر تغییر کاربری جنگل بر ویژگی های کیفی خاک و تصاعد دی اکسید کربن
شناسه ملی مقاله: JR_IJSWR-50-5_003
منتشر شده در در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_IJSWR-50-5_003
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
سمیه احسانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جنگل شناسی و اکولوژی جنگل، گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
یحیی کوچ - استادیار گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران.
مسلم اکبری نیا - دانشیار گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
خلاصه مقاله:
سمیه احسانی - دانشجوی کارشناسی ارشد جنگل شناسی و اکولوژی جنگل، گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
یحیی کوچ - استادیار گروه مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران.
مسلم اکبری نیا - دانشیار گروه جنگلداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تربیت مدرس، نور، ایران
تغییر کاربری اراضی یکی از دخالتهای مهم بشر در اکوسیستمهای طبیعی است که بر روی فرآیندهای اکوسیستم به ویژه خاک اثرگذار است. در پژوهش حاضر، اثر کاربریهای جنگلی (جنگل طبیعی و جنگلکاری بلندمازو) و غیرجنگلی (عرصههای باغی، مرتعی و زراعی) بر تغییرپذیری شاخصهای کیفی خاک و پویایی تصاعد دی اکسید کربن مورد توجه قرار گرفته است. در هر یک از کاربریهای مورد بررسی، تعداد ۱۶ نمونه خاک (عمق ۱۰-۰ سانتیمتری) جمعآوری و به آزمایشگاه انتقال داده شد. مطابق با نتایج، بیشترین مقدار ماده آلی خاک به رویشگاههای جنگلی و بالاترین مقدار جرم مخصوص ظاهری به عرصههای مرتعی و زراعی اختصاص داشت. هرچند تغییرات جرم مخصوص حقیقی خاک در بین کاربریهای مختلف اراضی معنیدار نبود، اما خاک جنگلکاری بلندمازو دارای بالاترین مقدار تخلخل بود. جنگل طبیعی دارای پایدارترین خاکدانهها بوده و به دنبال تخریب جنگل و تغییر نوع کاربری از پایداری آنها بطور معنیداری کاسته شد. بیشترین محتوای شن به عرصه مرتعی و بالاترین مقدار رس به جنگل طبیعی اختصاص داشته، در حالی که محتوای سیلت تفاوت آماری معنیداری در بین کاربریهای مختلف اراضی نشان نداد. بالاترین مقدار زیتوده درشتریشه در جنگل طبیعی و جنگلکاری بلندمازو مشاهده شد در حالی که زیتوده ریزریشه در جنگل طبیعی بالاترین مقدار بود. بیشترین مقادیر رطوبت خاک در رویشگاههای جنگلی (بویژه در فصول زمستان و پاییز) مشاهده شد، در حالی که بالاترین درجه حرارت خاک به عرصههای زراعی و مرتعی (بویژه در فصل تابستان) اختصاص داشت. تصاعد دی اکسید کربن از خاک در فصل تابستان تحت جنگلکاری بلندمازو بالاترین مقدار بوده است. مطابق با تحلیل مولفههای اصلی، مقدار ماده آلی، محتوای رطوبت و همچنین میزان تخلخل خاک در جنگلکاری بلندمازو نقش موثری در افزایش تصاعد دی اکسید کربن از خاک این نوع از کاربری اراضی در مقایسه با سایر رویشگاهها داشته است. نتایج این پژوهش موید حفاظت از جنگلهای طبیعی برای افزایش مشخصههای کیفی و سلامت خاک میباشد.
کلمات کلیدی: تخلخل, پایداری خاکدانه, زیتوده ریشه, رطوبت, حرارت
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1663601/