بررسی تاریخی منابع علوم و معارف بشری امامان شیعه
عنوان مقاله: بررسی تاریخی منابع علوم و معارف بشری امامان شیعه
شناسه ملی مقاله: JR_HII-32-56_004
منتشر شده در در سال 1401
شناسه ملی مقاله: JR_HII-32-56_004
منتشر شده در در سال 1401
مشخصات نویسندگان مقاله:
محمدکاظم علیجانی - دانشجوی دکتری تاریخ تشیع، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
حسین عزیزی - استادیار گروه معارف دانشکده الهیات و معارف دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمدعلی چلونگر - استاد گروه تاریخ و ایران شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
خلاصه مقاله:
محمدکاظم علیجانی - دانشجوی دکتری تاریخ تشیع، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
حسین عزیزی - استادیار گروه معارف دانشکده الهیات و معارف دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمدعلی چلونگر - استاد گروه تاریخ و ایران شناسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
این مطالعه درصدد است به روش تاریخی و تحلیلی، آشنایی ائمه اهل بیت با علوم و فنون و بهره مندی آنان از منابع بشری را مورد مطالعه قرار دهد. نظریه اجماعی امامیه آن است که امامان در مرجعیت سیاسی و دینی، نزد هیچ معلمی درس نیاموخته اند و سرمنشا این علوم قرآن و سنت و الهامات ربانی بوده است، اما نکته مهم آن است که امامان از دانشها و مهارت های دیگر مانند صنایع، نجوم، طب و غیره نیز آگاه بوده اند. اکنون سوال این است که منابع دسترسی ائمه در این دانش ها چه بوده است؟ آیا منابع این علوم نیز الهی بوده است یا اینکه اساسا چنین دانش هایی هیچ گاه از شرایط یا صفات امامان نبوده و آنان در این علوم می توانستند از منابع دیگر نیز بهره مند شوند؟ انگاره این پژوهش، آشنایی ائمه با علوم بشری از یک سو و بهرمندی آنان از منابع و روش های علوم و معارف بشری از سوی دیگر است و اینکه آنان از روش ها و منابع متعارف بشری، حتی در برخی معارف دینی نیز سود می جستند و دست کم به منابع مکتوب خاندانی مراجعه می کردند. با وجود عدم دسترسی کامل ما به منابع بسیاری از این آگاهیها و اطلاعات، در نخستینگام میتوان این فرضیه را با استناد به چند شاهد تاریخی، چون استفاده ائمه از انواع منابع مکتوب، سفارش و کوشش آنان در کسب آگاهی های تاریخی، بهره مندی از موهبت عقل و تفکر، سفارش به مطلق مشورت و استفاده از آن، مراجعه عادی به انواع روایات و گزارش های متعارف، توجیه و اثبات کرد. نتیجه این بررسی، می تواند اولا نظریه حداکثری درباره علوم ائمه و منابع غیربشری آن را مورد تشکیک قرارد دهد؛ ثانیا رویکرد غلوآمیز درباره مواد و منابع علوم آنان را به چالش بکشد.
کلمات کلیدی: امامان شیعه, علم امام, علوم بشری, منابع علوم بشری
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1664885/