- استادیار گروه طراحی محیط زیست، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
- دانش آموخته دکتری گروه برنامه ریزی محیط زیست، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
- دانشجوی دکتری گروه برنامه ریزی محیط زیست، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

آمایش سرزمین، تنظیم رابطه بین انسان، سرزمین و فعالیت به منظور بهره­برداری درخور و پایدار از جمیع امکانات است. با توجه به فقدان برنامه جامع آمایش سرزمین در ایران و به ویژه در زاگرس، نابودی دارایی­های طبیعی و زیستگاه­های منطقه و وضعیت معیشتی نامناسب، پرداختن به این امر ضروری می­باشد.  در این تحقیق از روش ارزیابی فضایی در ترکیب با روش­های تصمیم­گیری استفاده شده است. بدین منظور ۳۱ معیار در دو بخش اکولوژیک و اقتصادی-اجتماعی به منظور سنجش و ارزیابی توان منطقه زاگرس استفاده شده است. ابتدا با استفاده از ۲۰ معیار، توان اکولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفته و شاخص آن به دست آمده و سپس با استفاده از ۱۱ معیار شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی محاسبه شده و از ترکیب این دو شاخص، شاخص نهایی توسعه استخراج شده است. بر اساس نتایج نهایی ارزیابی و معیارهای مورد استفاده در این فرایند، حدود ۵۹ درصد کل منطقه دارای محدودیت است. ۷۲/۲ درصد از منطقه دارای توان بسیار مناسب برای توسعه صنعتی بوده و حدود ۵۵/۵ درصد نیز دارای توان مناسب است. بدین معنی که در مجموع حدود ۵/۸ درصد از مساحت منطقه موردمطالعه دارای توان مناسب و بسیار مناسب برای توسعه است. شاخص توسعه اقتصادی-اجتماعی بر اساس ۱۱ معیار اقتصادی و اجتماعی تعریف شده است که برای هر استان به صورت جداگانه محاسبه و سپس در ترکیب با شاخص توان اکولوژیک مورد ارزیابی نهایی قرار گرفته­اند. نتایج این شاخص نشان می­دهد که استان کرمانشاه بیشترین توان (۵۲/۰) و استان کردستان کمترین توان (۲۰/۰) را دارا می باشند.

توان اکولوژیک, توسعه پایدار, رویکرد سبز, منطقه زاگرس