مقایسه اثر برنامه تمرینی قدرتی، قدرتی-راه رفتن و دویدن به جلو و قدرتی- راه رفتن و دویدن به عقب بر ترکیب بدنی و آمادگی عملکردی مردان میان سال ۵۰ تا ۶۰ سال
عنوان مقاله: مقایسه اثر برنامه تمرینی قدرتی، قدرتی-راه رفتن و دویدن به جلو و قدرتی- راه رفتن و دویدن به عقب بر ترکیب بدنی و آمادگی عملکردی مردان میان سال ۵۰ تا ۶۰ سال
شناسه ملی مقاله: JR_JSBS-14-27_009
منتشر شده در در سال 1401
شناسه ملی مقاله: JR_JSBS-14-27_009
منتشر شده در در سال 1401
مشخصات نویسندگان مقاله:
علی نجاریان کاخکی - دانشجوی دکتری، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور، نیشابور، ایران
سید علیرضا حسینی کاخک - استاد، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
رامبد خواجه ای - استادیار، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور، نیشابور، ایران
فروه وکیلیان - دانشیار، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
خلاصه مقاله:
علی نجاریان کاخکی - دانشجوی دکتری، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور، نیشابور، ایران
سید علیرضا حسینی کاخک - استاد، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
رامبد خواجه ای - استادیار، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور، نیشابور، ایران
فروه وکیلیان - دانشیار، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران
مقدمه و هدف: اثر تمرینات ترکیبی بر آمادگی جسمانی افراد مختلف به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته، اما تفاوت راه رفتن/ دویدن به جلو و عقب در بخش هوازی این تمرینات کمتر بررسی شده است. لذا هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر تمرینات مقاومتی با تمرینات ترکیبی قدرتی هوازی (راه رفتن/ دویدن به جلو در مقابل راه رفتن/ دویدن به عقب) بر ترکیب بدنی و آمادگی عملکردی مردان میان سال بود.مواد و روش ها: بدین منظور، ۴۸ مرد میان سال به طور تصادفی به چهار گروه تمرین قدرتی - هوازی رو به جلو، تمرین قدرتی- هوازی رو به عقب، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت هشت هفته هر هفته سه جلسه به تمرین پرداختند. پس از تمرینات، آزمون های ترکیب بدنی، قدرت بالاتنه، قدرت پایین تنه، چابکی و تعادل و استقامت هوازی به عمل آمد. داده ها توسط روش آماری آنووا با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری ۰.۰۵>P تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج تحقیق حاکی از آن بود که بین گروه ها تفاوت معنی داری در وزن، توده بدون چربی و توده چربی وجود نداشت (۰.۰۵
کلمات کلیدی:P) اما بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: می توان گفت هشت هفته برنامه تمرین ترکیبی (قدرتی راه رفتن/ دویدن به جلو و قدرتی راه رفتن/ دویدن به عقب) اثرات معنی دار و سودمندی بر عملکرد جسمانی مردان میان سال دارد و نباید نگران اثرات تداخلی این تمرینات بود. لذا با توجه به اثر احتمالی راه رفتن به عقب بر سایر متغیرهای عملکردی و برای تنوع بخشی به تمرینات ترکیبی می توان از راه رفتن به عقب به عنوان بخشی از تمرین هوازی بهره برد.
ترکیب بدنی, آمادگی عملکردی, راه رفتن به عقب, مردان میان سال
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1666895/