فرشته حافظی - دانشجوی دکتری ترویج و آموزش کشاوررزی پایدار، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
مسعود بیژنی - دانشیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس
سعید غلامرضایی - دانشیار گروه اقتصاد کشاورزی و توسعه روستایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
مسلم سواری - استادیار گروه ترویج و آموزش کشاورزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان

گردشگری در برنامه ریزی های مدیریتی و زیست محیطی خود، باید بهبود شرایط زندگی مردم محلی را که اغلب تحت تاثیر هجوم گردشگران قرار داشته اند، بدون آنکه حقی در تعیین نوع توسعه مربوطه داشته باشند، لحاظ کند. لذا بوم گردی اجتماع محور با فرصت دادن به اعضای جامعه برای تاثیر گذاری و مشارکت در توسعه گردشگری، منافعی را در اختیار جامعه قرار داده است و نسبت به بوم گردی بیشتر مردم محور و با مرکزیت بالاتر جامعه است و مردم محلی توان کنترل و مدیریت کارآمد منابع را به نفع خانواده خود و جامعه را دارند. از آنجا که این نوع از گردشگری، پتانسیل ایجاد اشتغال و فرصت های کارآفرینی برای مردمانی با پیشینه، مهارت ها و تجربیات گوناگون از جمله جوامع روستایی و به خصوص زنان را فراهم می آورد این مقاله به روش مطالعه کتابخانه ای و استفاده از منابع اینترنتی تهیه شده است و تلاش دارد ضمن واکاوی سیر تحول مفهومی و ویژگی های CBET به بررسی بوم گردی اجتماع محور به عنوان ابزاری برای توسعه پایدار بپردازد.

گردشگری، بوم گردی اجتماع محور، مشارکت، پایداری