میثم علیپور - دکتری شهرسازی، استادیار دانشگاه بجنورد
روناک کاظمی صوفی - کارشناسی مهندسی شهرسازی، دانشگاه بجنور
سونا بیکدلی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد مینودشت

بسیاری از شهرهای امروزی به دلایلی چون رشد فزاینده و کنترل نشده شهری و افزایش مهاجرت ها به شهر دچار گستردگی نامنظم، آشفتگی و به هم ریختگی شده اند و به تبع آن مشکلاتی چون آلودگی اکولوژی، نابهنجاری های اجتماعی، کمرنگ شدن هویت و حس تعلق اجتماعی، نابرابری های اقتصادی و در مجموع کاهش کیفیت زندگی را به خود دیده اند. یکی از راهکارهایی که می تواند مشکلات پیش رو را کاهش داده یا از بین ببرد تقسیم شهر به مناطق کوچک تر است تا از طریق آن توانایی ایجاد اجتماعات منسجم محلی، تسهیل مدیریت شهری و یکپارچگی جامعه را به وجود آورد.در پژوهش حاضر سعی داشته ایم که نشان دهیم محله گرایی قالبی برای شکل دادن به این ایده است که به سبب ویژگی های نهفته در محله می تواند کمک شایانی در این زمینه انجام دهد. در شهرسازی کنونی ایران به سبب عدم شناخت کافی از مفهوم محله و مفاهیم مشابه و وابسته به آن همچون الگوهای جایگزین دوره معاصر و در نتیجه به کارگیری سیستم های محله گرایی ناکار آمد، معادل محله الگوبرداری نامناسب و ظاهری از الگوهای مدرن فضایی بر روی نقشه ها، محله گرایی اغلب و یا تقسیمی صرفا با نتیجه گیری نامناسب روبرو شده است. بدیهی است توجه به محله به عنوان یک راهکار و ضرورت، هنگامی اثر بخش است که شناخت کافی و درست از مفهوم محله و مفاهیم معادل آن وجود داشته باشد تا در شرایط مختلف زمانی و مکانی، مناسب ترین راهکار اتخاذ شود در همین راستا مطالعات آماری اثر، منتج به ارائه راهکار هایی در مباحث اجتماعی، اقتصادی و ترافیکی شده است.

شهرسازی، تقسیمات شهری، محله، الگوی فضایی