علی زایرزاده - کارشناس ارشد راه و ترابری، دانشگاه تهران، ایران
علی نادران - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
کامران اخباری - دانشجوی دکتری حمل ونقل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران
سیدمجتبی شفیعی - استادیار، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، ایران
جمشید جعفری - کارشناس ارشد راه و ترابری، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران

شاید بتوان ساخته شدن دوچرخه را انقلابی در صنعت حمل و نقل بشمار آورد. پیدایش هر جنبش فکری درمعماری و شهرسازی اصولا تابع شرایط اجتماعی, اقتصادی و محیطی خویش است و دوچرخه و دوچرخهسواری بعنوان یک وسیله و شیوه تردد در شهر, ناگزبر متاثر از مسائل متنوعی بخصوص از جنبه اقتصادی واجتماعی است. امروزه در شهرهای مختلف دنیاء دوچرخه بعنوان یک وسیله نقلیه اصلی جابجایی روز به روزمورد توجه بیشتری قرار می گیرد و در بسیاری از شهرهای اروپایی, افراد نه از روی ناچاری بلکه به انتخاب؛این وسیله نقلیه سالم، مفید و با صرفه را درسفرهای کوتاه و حتی متوسط. جانشین خودرو سواری کرده اند.متاسفانه در غالب شهرهای کشور ما علیرغم داشتن خصوصیات مناسبی نظیر آب و هوای معتدل و بارش کم،قرارگرفتن در جلگه هاء و تراکم جمعیت زیاد و طول کوتاه سفرهای شهری, استفاده از دوچرخه بعنوان یکوسیله نقلیه اصلی روند نزولی چشمگیری داشته است که از مهمترین عوامل اصلی این روند نزولی می توان بهکم توجهی مسئولان به سیاست گذاری. برنامه ریزی و طراحی شهرها با رویکرد ایجاد زیرساخت های ایمن واستاندارد و پیوسته دوچرخه سواری و اجرای فعالیتهای فرهنگ سازی برای ارتقای جایگاه اجتماعی دوچرخهسواری به عنوان یک مد حمل و نقل شهری اشاره کرد. در این مقاله ضمن بررسی تجارب داخلی و خارجیضمن انجام یک نظرسنجی از کاربران راه در شهر مشهد سعی شده تا مهم ترین دلایل عدم استفاده ازدوچرخه و نیز مشکلات دوچرخه سواران مورد واکاوی قرار گیرد.

دوچرخه، تردد، سفر، زیرساخت، ایمنی