زری گرائلی - کارشناسی ارشدگروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
حمید آقاعلی نژاد - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
حسن متین همایی
مهدیه نصیری اوانکی - کارشناسی ارشدگروه فیزیولوژی ورزش دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

هدف از پژوهش حاضربررسی اثر 8 هفته تمرین موازی )ترکیب تمرین مقاومتی و استقامتی ( بر شاخص هورمونی در افراد تمرین نکرده بود. روش ها: 15 نفر دانش آموز دختر غیر فعال با میانگین سن 0/41±17/00 سال قد 5/69±160/44 سانتی متر، به طور تصادفی در دو گروه 3 نفره تمرینات مقاومتی، موازی و 8 نفره گروه کنترل قرار گرفتند. از همه آزمودنی ها در حالت ناشتا در سه مرحله قبل از شروع تمرین، پس از چهار هفته تمرین و پس آزمون بعد از هشت هفته تمرین خونگیری به عمل آمد. سپس گروه های آزمایشی درطی 6هفته و هر هفته 7جلسه طبق برنامه، مورد تمرین قرار گرفتند. برنامه تمرینی مقاومتی با شدت 75 درصد 1RM شروع وبا 35 درصد 1RMپایان یافت. تمرین موازی شامل دونوع تمرین مقاومتی و استقامتی که برنامه تمرینی استقامتی شامل دویدن وحرکات ایروبیک که ازشدت 05 درصد ضربان قلب بیشینه ) MHR ( شروع و با شدت 65 درصد MHR بود اجرا شد. و اندازه گیریهای مربوط به عوامل خونی شامل اینترلوکین 6، کورتیزول و تستوسترون سرم در شرایط ناشتا –انجام گرفت. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرر و آزمون تحلیل واریانس یک طرفهANOVA برای تعیین نتایج استفاده شد نتایج نشان داد که، در گروه تمرین مقاومتی و موازی با کنترل تغییرات ایجاد شده در متغیرهای اینترلوکین 6، تستوسترون و کورتیزول سرم در سطحP≥005معنادار نبوده ، مقایسه میانگین تغییرات ایجاد شده پس از هشت هفته تمرین مقاومتی و موازی با گروه کنترل نشان داد که تغییرات ایجاد شده در متغییرهای مذکور تفاوت معناداری وجود ندارد

اینترلوکین، تمرین مقاومتی، تمرین موازی. شاخص های هورمونی