حوا رئیسی حسن لنگی - دانشجوی دکتری پژوهش هنر، گروه پژوهش هنر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بین الملل کیش
ابوالفضل داودی رکن آبادی - گروه طراحی پارچه و لباس، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی ، یزد، ایران
محمدرضا شریف زاده - گروه فلسفه هنر، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران

هنرهای بصری در اسلام، مانند دیگر هنرهای تصویری ساختار و مبانی خاص خود را دارند. این اصول را در ماهیت کلی آموزه های اسلامی و در جوهره وجودی نقوش میتوان مشاهده کرد. هنر پارچه بافی ایران در دورهاسلامی با تاثیرپذیری ازعرفاناسلامی، مسیرکمال را طی نموده است، با توجه به جریان تغییر نقوش پارچه های ایران در بستر تاریخ؛ خواه مبنی بر تغییر نگرش درباریان و هنرمندان و یا نفوذ و تاثیرپذیری از سبکهای هنری سایرملل، نقوش به کارگرفته شده از سوی بافندگان عصر تیموری از اهمیتی ویژه برخوردار میباشد. در این پژوهش به بررسی نقوش پارچه های این دوره تاریخی از منظر عرفانی پرداخته شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که این نقوش ماهیتی دینی و معنوی دارند و چشمگیرترین جلوه زیباشناسی آنان هماهنگی اجزای سازنده آنها در جزء و کل میباشد. در نگاه اسلام زیبایی ذاتا تجلی حقیقتی کلی و جهانی است و هر پدیده ای به میزانی صفتی الهی را متجلی می کند که از توحید و شهود حاصل میشود.

عرفان الهی، عصرتیموری، طراحی نقوش، پارچه