حیدر چوپانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه تهران
علی اصغر حیات - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه تهران
مجتبی زارع خلیلی - کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی دانشگاه تهران

آموزش عالی ایران در دو دهه ی گذشته با چالش ها و مشکلات متعددی رو به رو بوده است. گسترش کمی دانشگاه ها، کثرت مؤسسات آموزشی متنوع، افزایش تعداد دانشجویان، و گاه وجود تعداد زیادی دانش آموخته ی بی کار از ج مله چالش هایی هستند که نظام آموزش عالی ایران را با مشکلات زیادی مواجه کرده است. گسترش کمی نظام آموزش عالی، بدون توجه به ظرفیت های موجود و توان بافت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه، کاهش کیفیت نظام آموزش عالی را نیز به دنبال خواهد داشت. در واقع نمی توان گسترش کمی و ازدیاد دانشجویان و دانش آموختگان را دلیلی بر وجود کیفیت مطلوب دانست. این چالش ها لزوم مسئولیت پذیری و پاسخ گویی را در نظام آموزش عالی ایران منجر شده است و نظام دانشگاهی را وادار به بازاندیشی در ساختار، رسالت، اهدا، کارکردها و فرآیندهای خود کرده است. از آنجا که دانگاه ها از جمله مهم ترین نهادهایی هستند که جوامع برای رشد و توسعه به آنها نیازدارند، شفافیت، پاسخ گویی و بهبود کیفیت در آنها الزامی است. این مقاله با هدف بررسی جایگاه ارزیابی کیفیت در نظام آموزش عالی ایران تدوین شده است. لذا به همین منظور ابتدا به بررسی مفهوم و اصطلاحات ارزیابی، کیفیت، کیفیت در نظام آموزش عالی پرداخته است. و همچنین به بررسی تجربه های ارزیابی کیفیت در نظام آموزش عالی ایران، جایگاه ارزیابی کیفیت و چالش ها و موانع ارزیابی کیفیت در نظام آموزش عالی ایران پرداخته است. این پژوهش در پایان با توجه به این چالشها و موانع به ارائه راهکارهایی جهت پیاده سازی هر چه بهتر سیستم ارزیابی کیفیت در نظام آموزش عالی ایران پرداخته است.

ارزیابی کیفیت، نظام آموزش عالی، کیفیت