محمدرضا حلاج یوسفی - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد هادیشهر
حکیمه نیکی اسفهلان - عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد هادیشهر

طی دهه ی نود به طور مشخص مفهوم تضمین کیفیت در دانشگاهها مورد تأیید اکثر کشورهای جهان قرار گرفته است و نکته مهم اینکه، متداول ترین روش ارزشیابی دانشگاه ها و ربته بندی آنها، روش ارزشیابی درونی می باشد. منظور از ارزشیابی درونی، فرآیند تعیین، تهیه و فراهم آوردن داده ها و اطلاعات به وسیله اعضای هیئت علمی گروه آموزشی به منظور برنامه ریزی برای بهبود گروه آموزشی است. در طی سالهای اخیر گرایش تمامی کشورها از ارزشیابی درونی توسط اهرم های داخلی به سمت اهرم های بیرونی و مکانیزم های خارجی بوده است. در واقع استفاده از شاخص های کمی و کیفی در قالب تقسیم بندی شاخص های درون داد، برون داد و فرآیند در یک فرآیند یا نظام تضمین کیفیت معنا می یابد. به این ترتیب، در ابتدای امر دانشگاه ها صرفاً بر مبنای برخی شاخص ها مورد اعتبار سنجی قرار گرفته، سپس رتبه بندی می شدند. اما با وقوع تغییرات و افزایش بیکاری در بین افراد تحصیل کرده دانشگاهی، دیگر معیارهای سنتی ارزشیابی دانشگاه ها نمی تواند در این زمینه از کارایی لازم برخوردار باشد. یکی از ابزارهای ارزیابی خارجی دانشگاه ها میزان کارآفرین بودن آنهاست. سازمان علمی آموزشی فرهنگی ملل متحد (UNESCO) در چشم انداز جهانی آموزش عالی برای قرن بیست و یک، دانشگاه نوین را اینگونه توصیف کرده است: جایگاهی که در آن، مهارتهای کارآفرینی، به منظور تسهیل قابلیت های فارغ التحصیلان و برای تبدیل شدن به ایجاد کنندگان کار، توسعه می یابد. دانشگاه های پویا در قرن بیست و یکم، دانشگاه هایی هستند که کارآفرین بوده و بتوانند ارزش های تخصصی و مدیریتی را تلفیق نمایند. دانشگاه ها باید با تأسیس نهادهای مختلف در سایه همکاری و با ایجاد شبکه های ارتباطی از کارآفرینی در دانشگاه ها حمایت کنند. در این مقاله ابتدا انواع روش های ارزشیابی دانشگاه ها بیان شده و سپس ویژگی های دانشگاه کارآفرین ذکر شده و در انتها نیز معیارهایی عملی برای ارزشیابی و رتبه بندی دانشگاهها از نظر معیار کارآفرینی بیان شده است. این مقاله از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و داده ها با استفاده از منابع کتابخانه ای و پایگاه های تحقیقاتی الکترونیکی و تجربیات نگارندگان گردآوری شده است.

ارزشیابی دانشگاه ها، کارآفرینی، دانشگاه کارآفرین