بهروز سپهری - گروه مهندسی پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
علی استکی - گروه مهندسی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
اسماعیل ابراهیمی - گروه توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ایران
غلامعلی شهیدی - گروه داخلی مغز و اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی ایران

بیماری پارکینسون یکی از بیماری های شایع با منشاء عصبی در میان افراد مسن می باشد و در حال حاضر برای ارزیابیپیشرفت بیماری از معیار های کیفی استفاده میگردد که ماهیت تداخلی این روش ها موجب عدم دقت و نیز برداشت هایشخصی پزشکان در تعیین شدت بیماری می گردد. در مطالعه حاضر سعی شده است تا با بررسی رفتار الکترومایوگرام ، شاخص کمی برای استاندارد سازی ارزیابی بیماری ارائه گردد. به این منظور، با اخذ سیگنال EMG از عضلات فلکسور و اکستنسور بازو در دو گروه بیماران مشتمل بر 16 نفر و کنترل مشتمل بر 8 نفر و در دو وضعیت استراحت و انقباض ارادی، شاخص های مرتبط با فعالیت EMG استخراج گردیده و با انجام آزمون های آماری میزان ارتباط هر یک با شدت بیماری بررسی گردیده است. با وجود تفاوت در مقادیر میانگین شاخص ها در گروه های بیماران و کنترل ، بدلیل زیاد بودن واریانس ها، در برخی شاخصها تفاوت معنی دار آماری بین گروه های بیماران و کنترل گیدا نشده است. میزان میانگین ماکزیمم فعالیت EMG در وضعیت استراحت دارای بالاترین ضریب همبستگی با معیار کیفی بوده است. چنین بنظر میرسد که شاخص های مربوط به عضلات اکستنسور در تعیین درجه بیماری نسبت به شاخص های مشابه در عضلات فلکسور ارجحیت دارند و موید آنست که دربیماری پارکینسون فلکسور ها بیش از اکستنسور ها در گیر می گردند.

بیماری پارکینسون، الکترومایوگرافی، ارزیابی، کمی