تورج هاشمی - دانشیار گروه روان شناسی دانشگاه تبریز
احمد علیپور - استاد روان شناسی دانشگاه پیام نور تهران
نعیمه ماشینچی عباسی - کارشناس ارشد روان شناسی دانشگاه تبریز

مفهوم یکی از یادگیریهای انسان محسوب می شود که در رشد شناختی حائز اهمیت فوق العاده ای است (بورن، دامینوسکی، لافتس و هیلی، 1988) به عبارتی، آن را می توان به صورت دسته بندی موجودات مختلف بر اساس شباهت های آنها تعریف نمود، به نحوی که این شباهت ها می توانند کاملاً عینی و یا انتزاعی باشند. علاوه بر این، مفهوم می تواند شامل اشیاء، رویدادها و فعالیت ها باشد، چنانکه برخی از مفاهیم، جزئی از طبیعت بوده و برخی دیگر مفاهیمی هستند که انسان برای رسیدن به هدف های خاصی آنها را ساخته است (زیگلر و آلیبالی، 1386). در واقع، در سطح شناختی، رویدادها به همان صورتی که وجود دارند، در حافظه ذخیره نشده، بلکه بازنمایی هایی از آنها ذخیره می گردند. از این رو، آنچه که به عنوان دانش با خود حمل می شود، به صورت مفاهیم به ما می رسد (بورن و همکاران، 1988). از طرفی، مفاهیم به انسان کمک می کنند تا تجارب خود را در قالب الگوهای منسجم سازماندهی نموده و با استفاده از آنها در موقعیت هایی که فاقد تجربه مستقیم است، به استنباط بپردازد. بعلاوه، از طریق تسهیل تطبیق دانش قبلی به موارد جدید، موجب صرفه جویی در تلاش های ذهنی وی می گردند. (زیگلر و آلیبالی، 1386)