شقایق شیخ زاده - گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه
محمد علیزاده خالدآباد - گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه
هادی الماسی - گروه علوم و صنایع غذایی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه ارومیه

عملکرد آنزیم تثبیت شده به نوع بستر و روش تثبیت بستگی دارد. نانوساختارها به علت مزایایی که در مورد تثبیت آنزیم دارند به عنوان بستر خوبی برای آنزیم در نظر گرفته می شوند. از جمله مزایای نانوساختارها برای تثبیت می توان به بارگذاری آنزیمی موثر، حداقل رساندن سختی دسترسی سوبسترا به آنزیم و نسبت سطح به حجم بالای آنها که منجر به فعالیت بیولوژیکی بالاتر می شود اشاره کرد. در مقایسه با سایر بسترهای نانو (مانند سیلیس و نانوذرات)، نانوالیاف به دلیل تخلخل و اتصال متقابل بالا و قابلیت استفاده مجدد به علت جداسازی آسان از مخلوط واکنش به عنوان بستر برای تثبیت آنزیم، نتایج امیدوارکننده ای را ارائه می دهند. در این مقاله عمدتا پیشرفت های اخیر در استفاده از نانوالیاف به عنوان بستر برای تثبیت آنزیم با دو روش اصلی، انکپسولاسیون و اتصال سطحی مورد بحث قرار گرفته است. انکپسولاسیون به معنای الکتروریسی مخلوطی از آنزیم و پلیمر است. اتصال سطحی به جذب فیزیکی، اتصال کووالانسی یا اتصال عرضی آنزیم ها بر روی نانوالیاف ساده یا اصلاح شده اشاره دارد. در این مقاله مقایسه دقیقی بین این دو روش تثبیت انجام شده و مزایا و معایب هر روش مورد بررسی قرار گرفته است.

آنزیم، الیاف، الکتروریسی، نانوتکنولوژی