کمال دهقانی اشکذری - دکترای زبان و ادبیات عرب ، مدرس دانشگاه فرهنگیان.
اباصالح پارسا - دانشجوی کارشناسی پیوسته آموزش الهیات ، دانشگاه فرهنگیان شهیدان پاکنژاد یزد، ایران.

وجود اصول و قواعد کلی آموزش های دینی در مدارس و مناسبات انسانی و مرجعیت آن برای تفسیر رفتارها آنچنان آشکار استکه غالبا نیازی به بیان تشریحی آن وجود ندارد. بدیهی است که هیچ کنش و واکنش انسانی نمیتواند در خلا و بدون ضابطه ایمشخص آغاز، و بی هدف پایان پذیرد. رفتارهای یکسان زیادی میتوان یافت که خاستگاه واحدی ندارند؛ به منظور متفاوتی انجاممیشوند و احتمالا نتایج مختلفی نیز به بار می آورند . امر تربیت که یکی از زمینه های مهم در مناسبات انسانی است نیز از این قاعدهمستثنا نیست. مکاتب تربیتی هیچگاه خود را فارغ از چارچوب های بنیادین و اصول نظری معرفی نمی کنند. حتی مکتب هایی چونرفتارگرایی، که بر رفتار تاکید می کنند و اهداف کلی و آرمانی را چندان قابل مطالعه و تحقیق نمی دانند، نیز هرگز ادعایی در شکستنحصر قواعد و اصول کلی حاکم بر رفتار را ندارند؛ چرا که پذیرش همین قواعد و اصول کلی سبب امتیاز و تشخیص مکاتب تربیتی وجدایی آنها از یکدیگر می شود. آنچه همه، بر سر آن اتفاق نظر دارند داشتن هدف و روش های متناسب با آن است.

آموزش ، علاقه ، تعلیم و تربیت ، دین ، تدریس .