نسیم اسلامی زاده - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود، دانشکده فنی و مهندسی، شاهرود، ایرا
پرویز درویشی - دانشگاه یاسوج، دانشکده فنی و مهندسی، یاسوج، ایران
احسان حسنی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود، دانشکده فنی و مهندسی، شاهرود، ایرا
محسن نجارزاده - دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود، دانشکده فنی و مهندسی، شاهرود، ایرا

برای دستیابی به بیواتانول، تجزیه سلولز به واحدهای کوچکتر گلوکز و تخمیر آنها به اتانول بهترین روش تولید است، همچنین مهمترین روش برای شکستن پیوندها میان واحدهای سلولز و تجزیه آن به گلوکز، هیدرولیز آنزیم آن توسط آنزیم های سلولاز می باشد. از آنجایی که سطح تماس در معرض مولکول های آنزیم بر روی سلولز محدود بوده و همچنین عواملی همچون انواع کمپلکس های فعال و غیر فعال، مواد تولیدی شامل گلوکز و سلوبیوز و کاهش فعالیت سلولاز و ناپایداری آن در مقابل برخی عوامل مانند دما و فشار و PH، باعث کاهش راندمان تجزیه سلولز می باشد باید بهینه سازی شرایط برای تولید بیو گاز مورد بررسی قرار گیرد. آنزیم ها در اثر حرارت بالا، محیط های اسیدی و قلیایی تغییر می کنند، به همین دلیل است که اکثر محققین در تلاش اند که با بالا بردن میزان مقاومت آنزیم ها کارایی آنها را در صنایع افزایش دهند، برای انجام این امر یکی از آن راهکارهای مناسب تثبیت آنها و بررسی شرایط می باشد. آنزیم ها بطور طبیعی، از نظر ساختاری بصورت پیچ خوره عمل می کنند. که این خود یک عامل غیر فعال کننده و برگشت ناپذیر برای آنزیم ها می باشد، و این زمانی اتفاق می افتد که نیروهای غیر کووالانسی ساختار آنزیم شکسته شود. در این مقاله تغییرات و اصلاحات انجام شده بر روی آنزیم سلولاز برای تثبیت آن بر روی دانه های کیتوسان و بهینه سازی آنزیم سلولاز مورد بررسی قرار گرفته است. بهینه سازی شرایط به نتایج قابل قبولی نظیر پایداری در برابر دما و PH، مقاومت در برابر ذخیره سازی و نگهداری و پایداری عملیاتی بیواتانول منجر شد.

بیواتانول، بهینه سازی، گلوکز، کیتوسان، آنزیم، سلولاز