گارینه کشیشیان سیرکی - عضو هیات علمی و استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب
محسن احمدپور - دانشجوی دکتری رشته روابط بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

حقوق نسل های آینده در ارتباط با منابع انرژی در جنگل ها و مراتع را می توان از زمره حقوق نسل سومی بشری و حقوق جمعی تلقی نمود که برخلاف آنچه که مطرح است متضمن عدم استفاده نسل های حاضر از جنگل ها و مراتع نیست. این حق که در چارچوب کلی تر عدالت بین نسلی مورد بحث قرار می گیرد مبتنی بر سه عنصر اصلی حفظ گزینه ، حفظ کیفیت و حفظ دسترسی می باشد و هم در اسناد بین المللی و هم در اسناد داخلی به ویژه اصل ۵۰ قانون اساسی و حتی در قالب قواعد فقهی هم چون قاعده لاضرر مورد توجه قرار می گیرد. بدون شک، تخریب گسترده محیط زیست در اثر ازدیاد جمعیت انسان ها و استفاده نادرست از آن موجب شده و می شود که محیط زیست مطلوب و مناسبی در اختیار نسل های آینده قرار نگیرد و همین مساله ضرورت احترام به حقوق نسل های آینده در ارتباط با جنگل ها و مراتع را دو چندان می نماید. نتیجه تحقیق حاضر بدین صورت است که بین حقوق نسل های آینده در حقوق داخلی و حقوق بین الملل ، تفاوت هایی مشاهده می شود از جمله در زمینه مبنایی و فلسفه عدالت بین نسلی ، تفاوت های تقنینی از جمله نقش آفرینی های مختلف سازمان های مردم نهاد در دو حوزه حقوق بین الملل و حقوق داخلی برای حفاظت از محیط جنگل ها و مراتع کشور برای نسل های آینده و هم چنین تفاوت هایی اجرایی از جمله عدم الزام بودن بسیاری از اسناد بین المللی حاکم بر عدالت بین نسلی در محیط جنگل ها و مراتع کشور .

عدالت بین نسلی ، نسل های آینده ، جنگل ها ، مراتع ،انرژی ، محیط زیست