علی سارانی ادیمی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران گرایش سواحل، بنادر و سازههای دریایی، دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار
مهدی رضاپور - استادیار دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار، دانشکده مهندسی دریا، گروه مهندسی
عباسعلی رضاپور - استادیار دانشگاه صنعتی بیرجند، گروه مهندسی عمران
پوریا مقری - دانشآموخته کارشناسی ارشد مهندسی عمران گرایش سواحل، بنادر و سازههای دریایی، دانشگاه دریانوردی و علوم دریایی چابهار

اکثر جمعیت جهان در مناطق ساحلی زندگ ی می کنند و آبخوانها ی ساحلی منبع اصلی تامین آب شیرین در این مناطق می باشند. متاسفانه با قرارگرفتن این منابع در مجاورت آب شور دریاها در معرض خطر جدی آلوده شدن هستند. برداشت بی رویه آب شیرین از سفرههای آب زیرزمینی باعث عدم تعادل طبیعی آبخوان ها شده و گرادیان هیدرولیکی به صورت معکوس عمل کرده و آب شور به درون آبخوان نفوذ می کند . استفاده از چاه تزریق و دیوار آببند به عنوان راهکارهای پرکاربرد جهت جلوگیری از هجوم آب شور نقش موثری در مدیریت منابع آب شیرین نواحی ساحلی داشته است . در پژوهش حاضر با قرار دادن چاه تزریق و دیوار آببند به ترتیب در فاصله ۴۰ و ۲۹ سانتی متری از مرز آب شور و در ارتفاع ۵۶ و ۵۴ سانتی متری از لبه فلوم آزمایشگاهی عملکرد ترکیبی آنها بررسی شده است . نتایج نشان می دهند که چاه تزریق و دیوار آببند در جلوگیری از هجوم آب شور به ترتیب ۰۹/۳۴% و ۵/۱۲% تاثیرگذار بوده و عملکرد ترکیبی آنها به میزان ۶/۳۸% می باشد.

آبخوان ساحلی ، هجوم آب شور، چاه تغذیه ، دیوار آببند، مدل آزمایشگاهی .