نظیره حسن پور - کارشناسی مددکاری اجتماعی، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران
مسعود نجاری - دکتری روانشناسی تربیتی، گروه روان شناسی، واحد مهاباد، دانشگاه آزاد اسلامی، مهاباد، ایران

مطالعات طولی و مقطعی در حوزه ی کیفیت زندگی نشان می دهد که با افزایش کیفیت زندگی، می توان آرامش روانی و مناسبات اجتماعی و خانوادگی بهتری را برای افراد فراهم کرد. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس سلامت روان و تاب آوری انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی معلولان جسمی حرکتی شهر سقز در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و جدول کرجسی و مورگان ۳۰۰ نفر به عنوان نمونه مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ( (۱۹۹۸، سلامت عمومی کلدبرگ (GHQ ) و تاب آوری کانر و دیویدسون ( (۲۰۰۳ استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش با استفاده از روشهای همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام و با نرم افزار SPSS نسخه ۲۳ صورت گرفت و سطح معناداری آزمونها ۰/۰۵ در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد که همبستگی مثبت معنی داری بین سلامت روان و تاب آوری با کیفیت زندگی وجود داشت. ۳۹/۹ درصد از واریانس کیفیت زندگی توسط سلامت روان و در مجموع ۵۱/۲ درصد از واریانس کیفیت زندگی توسط سلامت روان و تاب آوری تبیین شد. بر اساس یافته های این پژوهش سلامت روان و تاب آوری می توانند پیش بین مناسبی برای کیفیت زندگی در معلولان جسمی حرکتی باشد.

کیفیت زندگی، سلامت روان، تاب آوری، معلولان جسمی حرکتی