رویا چشم آور - دانش آموخته ی دندانپزشکی،دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
مهدی رفیعی - استادیار، گروه ارتودنسی، دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
شیرین زهرا فرهاد - استادیار، گروه پریودنتیکس، دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
علیرضا عمرانی - استادیار، گروه ارتودنسی، دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران

مقدمه: قرارگیری جداسازهای ارتودنسی، منجر به درد و ناراحتی در بیماران میشود. مصرف ضد دردها برای کاهش این درد، همراه با عوارض جانبی بوده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر لیزر کم توان بر کاهش درد و سطح نیتریک اکساید در مایع شیار لثهای در هنگام قرار دادن جداساز در بیماران ارتودنسی بود. مواد و روش ها: این مطالعه ی تجربی- آزمایشگاهی، بر روی ۳۰ بیمار با محدوده ی سنی ۱۵ - ۳۵ سال که نیازمند قرارگیری جداساز بر روی مولر اول ماگزیلای سمت راست بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه لیزر و دارونما قرار گرفتند. نمونه گیری از مایع شیار لثه ای در روزهای ۰ ، ۳ و ۵ در هر دو گروه انجام شد. تابش لیزر، در روزهای ۲ و ۴ انجام گردید، در گروه دارونما، دستگاه به شکل خاموش مورد استفاده قرار گرفت. میزان درد نیز به وسیله ی پرسشنامه ی Visual Analogue Scale)VAS) به صورت روزانه توسط بیماران ثبت گردید. داده ها با آزمون های t-test و ANOVA تجزیه و تحلیل شدند (۰۵ / ۰ < p value). یافته ها: میزان درد در گروه لیزر، نسبت به گروه دارونما، بیشتر بود، اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (۰۶۷ / ۰ = p value). سطح نیتریک اکساید در گروه لیزر نسبت به گروه دارونما کاهش بیشتری داشت اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (۲۸۶ / ۰ = p value). نتیجه گیری: تاثیر لیزر کم توان بر کاهش میزان درد ایجاد شده بعد از قرارگیری سپریتور، بسیار کم بوده و از لحاظ آماری معنی دار نبود.

لیزر، نیتریک اکساید، ارتودنسی