محمدعلی اسماعیلی - دانش آموخته ی دندان پزشکی، دانشکده ی دندان پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
احسان رفیعی - استادیار، گروه پریودنتیکس، دانشکده ی دندان پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
پریسا رنجبریان - استادیار، گروه اندودنتیکس، دانشکده ی دندان پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
نسیم مقامی پور - دستیار تخصصی، گروه پریودنتیکس، دانشکده ی دندان پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران

مقدمه: انتخاب بین دو روش درمانی درمان ریشه و ایمپلنت تک دندان به لحاظ طراحی، تعریف موفقیت، روش های ارزیابی، فرد درمانگر و اندازه ی نمونه بسیار متفاوت هستند. هدف از این مطالعه، مقایسه ی نتایج کلینیکی و رادیوگرافیک ایمپلنت تک دندان در مقابل درمان ریشه با ترمیم پست و کور در بیماران مراجعه کننده به دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان) بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تحصلیلی- مقطعی در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰، تعداد ۹۰ بیمار (۴۶ زن و ۴۴ مرد) پس از ثبت اطلاعات دموگرافیک و وضعیت پزشکی، در سه بازه ی زمانی سپری شده از اتمام درمان (زیر ۳ سال، ۳ تا ۵ سال و بالای ۵ سال) از نظر بالینی و رادیوگرافی (پریاپیکال) مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه ی درمان بر اساس یافته های بالینی و رادیوگرافیک در سه دسته ی موفق، بقاء یافته و ناموفق طبقه بندی شد. داده ها با استفاده از آز مون Chi-squared تحلیل شدند (α=۰/۰۵). یافته ها: در این مطالعه، ۶۰ درصد از زنان و ۴۰ درصد از مردان، درمان ریشه و ۴۲/۲ درصد از زنان و ۵۷/۸ درصد از مردان، ایمپلنت تک دندان داشتند. اختلاف معنی داری بین نتیجه ی درمان در گروه های مورد بررسی دیده نشد (p value<۰/۵۲۱). بین جنسیت و نوع درمان همچنین جنسیت و میزان رضایت درمان نیز ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد (p value<۰/۰۵). نتیجه گیری: با درنظر گرفتن حفظ دندان طبیعی، در صورت امکان درمان ریشه به عنوان درمان ا نتخابی اصلی و در غیر این صورت ایمپلنت تک دندان به عنوان درمان با موفقیت بالا می تواند جایگزین مناسبی برای دندان از دست رفته باشد.

نتیجه ی درمان، ایمپلنت تک دندان، درمان کانال ریشه، ایمپلنت دندان