محمد مهدی پاردسوئی - دانشجوی دکتری مهندسی عمران-ژئوتکنیک، گروه مهندسی عمران، واحد استهبان، دانشگاه آزاد اسلامی، استهبان، ایران
مهدی مخبری - دانشیار، گروه مهندسی مهندسی عمران، واحد استهبان، دانشگاه آزاد اسلامی، استهبان، ایران
محمد هادی پاردسوئی - کارشناسی ارشد، گروه مهندسی عمران، واحد استهبان، دانشگاه آزاد اسلامی، استهبان، ایران
محمد رضا قاطع - کارشناسی، گروه مهندسی عمران، واحد استهبان، دانشگاه آزاد اسلامی، استهبان، ایران

در این تحقیق ابتدا یک مطالعه موردی کلاسیک در زمینه بهسازی خاک های نرم رسی به وسیله بار سربار و زهکش های عمودی معرفی گردید و مورد صحت سنجی قرار گرفت. بر اساس مدل صحت سنجی شده، پیرامون خاکریز با استفاده از نرم افزار Geostudio ۲۰۱۸R۲ مورد ارزیابی قرار گرفت و جابه جایی های جانبی و کرنش های افقی تعیین گردید. بر اساس نتایج بدست آمده مشخص گردید که فاصله ایمن در مطالعه موردی نظر ۴۰ متر می باشد که تقریبا معادل طول خاکریز احداث شده است. در حالت مناطق شهری، در صورت وجود شریان های زیرسطحی از قبیل خطوط آب و فاضلاب، کابل های مخابرات و فیبر نوری یا خطوط انتقال نفت و گاز و حتی احداث ترانشه و گودبرداری در منطقه خطر تعیین شده، این شریان های مهم یا گودها، در معرض آسیب و خطر جدی ناشی از کرنش های ناشی از فرآیند بهسازی می باشند. در حالت شهرک ها یا مناطق صنعتی نیز به طور مشابه در صورت احداث این شریان ها در محدوده خطر تعیین شده یا گود برداری جهت ترانشه یا فنداسیون وضعیت مشابهی برقرار است. با توجه به اهمیت این شریان ها در بحث پدافند غیر عامل، مقتضی است چه در مرحله مطالعات اولیه و چه در حین ساخت و در صورت دائمی بودن خاکریز ها در دوران بهره برداری، فرآیند عملیات بهسازی در محدوده خطر مورد توجه ویژه سازندگان و مشاوران و کارفرمایان قرار گیرد. با توجه به نتایج بدست آمده استفاده از این روش در محیط های شهری توصیه نمی گردد.

بهسازی خاک, بار سربار, اجزای محدود, شریان های زیرسطحی, محدوده تاثیر