شیوا عبدالله پور - فوق لیسانس مدیریت بازرگانی: کارشناس امور اداری و خدمات پشتیبانی

ورود سیستم های اطلاعاتی به سازمانهای کشور ایران به ویژه سازمان های دولتی، همواره موفقیت آمیز وبدون دردسر نبوده است. در بسیاری از موارد سیستم های ایجاد شده نتوانسته اند انتظارات به جا و نا به جای متقاضیان (به خصوص مدیران) را برآورده سازند و همین عدم رضایت به هر حال باعث شده نه تنها مشکلات قبلی حل نشود، بلکه سیستم و سازمان دچار اختلال گردیده وعلاوه بر صرف هزینه و وقت زیاد از کیفیت و بازدهی آنها نیز کاسته شود. اگرچه این مشکل در کشورهای پیشرفته نیز وجود دارد، ولیکن در کشورهای جهان سوم از جمله کشور ایران که دانش و فناوری اطلاعات سابقه طولانی نداشته و سیاست ها و استانداردهای رسمی نیز یا وجود ندارد و یا هنوز در مراحل اولیه و درحال شکل گیری می باشد، حادتر به نظر می رسد. بدون اینکه در این بخش قصد تحلیل جامعی از علل شکست سیستم های اطلاعاتی وجود داشته باشد، لازم است بر این نکته مهم تاکید شود که تجارب قبلی نشان می دهد مشکلات در این زمینه بیشتر جنبه مدیریتی و ساختاری دارد تا فنی، علت اصلی ناکامی اکثریت قریب به اتفاق سیستم های اطلاعاتی، عدم اجرای صحیح و کامل مراحل طراحی، ایجاد و بکارگیری این سیستم ها به ویژه مرحله تجزیه و تحلیل و بررسی اولیه بوده است. برخلاف انقلاب های گذشته، انقلاب تکنولوژیهای جدید اطلاعاتی که در نهایت منجر به ظهور جامعه اطلاعاتی می شود با سرعت درحال وقوع است و ایننگرش که برای اجتناب از پیامدهای منفی سیستم ها و تهدیدهای ناشی از کاربرد تکنولوژیهای اطلاعاتی، باید با آن مقابله کرد یا به طراحی و استقرار محدود وگزینشی آن اقدام کرد، از عوامل مهمی است که برنامه ریزی استراتژیک را درکشور به تاخیر انداخته است. امروزه در عصر اطلاعات فناوری های جدید و پیشرفته سیستمهای اطلاعاتی جوامع بشری را درکنارهم قرار داده وکل دنیا تبدیل به دهکده ای شده است. طبیعی است که هرچه امکان دست یابی به اطلاعات بیشتر فراهم باشد سرعت توسعه بیشتر خواهد بود و عدم بکارگیری سیستم های اطلاعاتی نوین و پیشرفته در هر جامعه آنرا به حاشیه رانده و از این دهکده جهانی خارج می کند.

سیستم اطلاعاتی، مدیریت، فناوری جدید