امیر معمارزاده کیانی - دانشجوی دوره دکتری، گروه برنامه ریزی و مدیریت و آموزش محیط زیست، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران
سیاوش رضائیان - دانشجوی دوره دکتری، گروه برنامه ریزی و مدیریت و آموزش محیط زیست، پردیس بین الملل کیش، دانشگاه تهران

بسیاری از مطالعات پیشین به برآورد ظرفیت برد و مرزهای سیاره ای قابل استفاده برای نوع بشر پرداخته اند. اما توجه کمتری به ماهیت امنیت غذایی و چگونگی تغذیه پایدار نه میلیارد نفر در سال ۲۰۵۰ و پس از آن شده است. در اینجا، به مرور منابع طبیعی عمده ای که تولید غذا را محدود می کنند می پردازیم و گزینه ها، اقدامات و راهبرد های مدیریتی ممکن برای تغذیه پایدار جمعیت انسانی نه میلیاردی در سال ۲۰۵۰ و پس از آن را مورد بحث قرار می دهیم. در حال حاضر، تولید غذا تا حد زیادی به نهاده های خارجی، به عنوان مثال آب و طیف کودها بستگی دارد، اما این رویکردها پایدار نیستند. به دلیل توزیع نامتوازن منابع طبیعی جهانی و تفاوت های وسیع منطقه ای، گسترش شهرنشینی باعث می شود مناطق مهم بطور جدی تری با کمبود منابع زمین قابل کشت مواجه شوند. از این رو، امنیت غذایی نه میلیارد نفر در سال ۲۰۵۰ و پس از آن به عنوان یک چالش بزرگ برای نوع بشر باقی مانده است و این چالش به برنامه ریزی سیستماتیک مبتنی بررویکرد و عملکرد اکولوژی محور و ابزارهای تصمیم گیری نوین نیاز دارد. مهمتر از همه، اقدامات و راهبردهای به کار گرفته شده باید مختص منطقه/کشور باشد چرا که تفاوت های قابل توجهی در ویژگی های اجتماعی-اقتصادی، اکولوژیکی و ظرفیت برد طبیعی محیطی در نقاط مختلف جهان وجود دارد. با توجه به تاثیر بحرانهای زیست محیطی و رویدادهای غیرمنتظره (به عنوان مثال، اثرات تغییر اقلیم جهانی و یا شیوع یک بیماری همه گیر جهانی یا جنگ) در آینده تولید، تجارت و جابجایی مواد غذایی با چالش هایی مواجه خواهد شد بنابراین راهبردها و فرآیندهای تصمیم گیری به کار گرفته شده باید تاثیرات احتمالی را در مقیاس منطقه ای و جهانی در نظر بگیرند.

منابع آب، تولید محصولات کشاورزی، منابع زمین، کود