شاهین محمدنژاد - عضو انجمن ارزیابی محیط زیست ایران

از زمان اولین اجلاس در مورد ضرورت پیشگیری از تهدید و تخریب محیط زیست که در استکهلم در سال ۱۹۷۲ توسط سازمان ملل متحدبا عنوان محیط زیست انسانی برگزار شد، تخریب محیط زیست و از زمان تصویب کنوانسیون تغییر اقلیم در سال ۱۹۹۲ در ریودوژانیرو برزیل،تغییرات اقلیمی، به موضوعات مهم جهانی تبدیل شده اند. گام بعدی در مورد این موضوع، برگزاری اجلاس اعضای کنوانسیون تغییر اقلیم(COP۱) در سال ۱۹۹۵ در برلین و تشکیل گروهکاری ویژه توافق برلین بود. نقطه عطف بعدی، پروتکل کیوتو بود که توسط ۱۶۵ کشوردر سال ۱۹۹۷ به تصویب رسید و هدف آن کاهش انتشار گازهای گلخانه ای توسط کشورهای ضمیمه یک کنوانسیون تا سطح انتشار سال۱۹۹۰ بود. این پروتکل در سومین اجلاس اعضای کنوانسیون (COP۳) به تصویب رسید.نقطه عطف دیگر در اجلاس سیزدهم اعضا (COP۱۳) در بالی اندونزی در سال ۲۰۰۷ اتفاق افتاد و تصمیم گرفته شد که هزینه هایسازگاری با تغییرات اقلیمی کشورهای درحال توسعه باید از طریق تسهیلات تامین مالی صندوق سازگاری جبران شوند و بر این اساسصندوق سازگاری تشکیل شد. این صندوق یک پاسخ ضروری و مکمل به کاهش تغییرات اقلیمی بود.