زیبا نیازی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گرایش مسکن و بازآفرینی شهری، دانشگاه تهران
مریم مومن پور آکردی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گرایش بهسازی نوسازی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
سیدحسن رسولی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی

در چند دهه اخیر حکمروایی خوب شهری به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت نظام پیچیده و چند سطحی امروزه شهرها مطرح شده است که محوریت این رویکرد در مدیریت شهری، بر مبنای توسعه ای مردم سالار و برابر خواهانه، برای تاثیرگذاری تمامی نیروهای ذی نفع و ذی نفوذ در اداره امور شهرها و همچنین پاسخگویی به تمامی نیازهای این گروه هاست. اکنون که کشورهای جهان درگیر ویروس کرونا شده اند، چالش های بسیاری در حوزه های مختلف اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، سلامت و غیره بروز نموده است. به دلایل اقتصادی و اجتماعی افراد جامعه نیازمند تعامل با یکدیگر هستند، که این امر موجب می شود مهار بیماری سخت تر شود. کیفیت زندگی مناسب با توجه به امتیازات مربوط به شاخص های محیط زیست، آزادی، بهداشت، زیرساخت ها و ایمنی، بهبود تمام مولفه های شهری و موثر در زندگی شهروندان تعیین می شود و رسیدن به این مولفه ها مبتنی بر تمرکز بر شاخص های حکمرانی خوب شهری است. هدف از این پژوهش نقش مهم مدیریت شهری و حکمرانی خوب شهری در برنامه ریزی به منظور مهار اپیدمی، و به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی-تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است و در نهایت با استفاده از تحلیل اسنادی به تبیین موضوع پرداخته است. نتایج نشان میدهد، کیفیت زندگی مناسب در زمان بحران کرونا مبتنی بر تمرکز بر شاخص های حکمرانی خوب شهری است. بر اساس دیدگاه های جدید، حکمرانی فرایندی در نظر گرفته می شود که به واسطه آن، مشکلات و معضلات جامعه (در اینجا بهبود زندگی شهروندی در دروان بحران کرونا) با تلاش و تکاپوی جمعی و با اتکا به قدرت عمومی و به کارگیری آن حاصل می شود و سامان می یابد.

مدیریت شهری، حکمروایی (حکمرانی) خوب شهری، برنامه ریزی شهری، اپیدمی