صدیقه پیری - استادیار گروه جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران،ایران

ایران در زمره یکی از حادثهخیزترین کشورهای دنیا قرار دارد، هرچند خود این مساله به نوبه خود، پرابلماتیک امنیت را در جهات مختلف مهم میسازد، اما در مراحل آغازین هر بحران، تخلیه ساکنین در فضای بحران و تامین مراکز اسکان موقت یکی از عوامل اصلی حیات گروه های آسیب پذیر و آسیبدیده است که اهمیت برقراری و حفظ امنیت اجتماعی را چندبرابر میکند. مقاله حاضر با پذیرش همسویی این دو مفهوم سعی دارد به بررسی تجارب جهانی (برای مثال در کشورهای آمریکا، ژاپن، فیلیپین، سوئد، هند و...) در زمینه اقدامات انجام داده شده برای برقراری امنیت اجتماعی در مناطق بحران زده بپردازد. روش انجام مطالعه مرور نظام مند است و از مبانی نظری امنیت اجتماعی برای این پژوهش استفاده شده است. بر طبق تجارب و استانداردهای جهانی جهت حفظ امنیت اجتماعی افراد آسیبدیده در محل قرارگیری مسکن موقت زلزله زدگان باید ملاحظات زیست محیطی و تاریخی، ملاحظات اجتماعی و فرهنگی، ملاحظات ایمنی، ملاحظات آلودگی محیطی، ملاحظات حملونقل، امکانات و خدمات عمومی مورد توجه باشد که به تفصیل راجع به آنها توضیح داده شده است.

اسکان موقت، بحران، امنیت اجتماعی، تجارب جهانی.