پریسا ریاحی - دانشجوی دکترای سیاست گذاری علم و فناوری، دانشگاه تربیت مدرس
شعبان الهی - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران

نماگرهای علم، فناوری و نوآوری مهم ترین منابع اطلاعاتی برای تصمیمگیریهای کاربران مختلف از جمله سیاستگذاران هستند. طراحی مسیر حرکت به سمت هدف مطلوب بدون شناخت کافی از وضعیت موجود و ارزیابی اقدام های قبلی امکان پذیر نیست و نماگرها علائم راهنما و ابزار ارزیابی هستند. این مقاله با هدف بررسی تناسب نماگر های مورد استفاده توسط سیاستگذاران علم، فناوری و نوآوری در ایران، ابتدا به بررسی مسیر ایجاد و تکامل نماگرها و دستنامه های استاندارد علم، فناوری و نوآوری پرداخته و سپس با تکیه بر مباحث نظری و بررسی اسناد سیاست گذاری، تناسب نماگرهای مورد استفاده در ایران را مورد بحث قرار داده است . توجه طراحان نماگرها و پیمایشها در ایران بیشتر معطوف بر نماگرهای علم و فناوری است و با وجود اهمیت بالای نوآوری در توسعه اقتصادی و رسیدن به جامعه دانشی، فعالیت های نوآوری مورد غفلت قرار گرفته اند. دوری مراکز سیاستگذاری علم، فناوری و نوآوری در ایران از بنگاهها که محور رویکرد سیستمی به نوآوری هستند و همچنین سابقه طولانی رویکرد خطی و عرضه محور به نوآوری در این غفلت موثر است.

سنجش نوآوری, نماگرهای علم و فناوری و نوآوری, کشورهای در حال توسعه, ایران