حسین نظمیه
محمدرضا میرجلیلی
رضا امامی میبدی

زمینه و هدف: ساکشن، اقدامی ضروری و رایج در بیماران متصل به دستگاه تهویه مکانیکی می باشد که به کمک آن ترشحات از دستگاه تنفسی خارج می شود. شایع ترین عارضه ساکشن، هیپوکسمی است که می تواند زمینه ساز اختلال ریتم قلب و مرگ گردد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ساکشن باز و بسته بر متغیرهای قلبی، عروقی و تهویه در بیماران تحت درمان با تهویه مکانیکی بوده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی است که طی زمستان ۱۳۸۶ بر روی ۳۰ بیمار بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان شهید صدوقی یزد انجام شد. یک دقیقه قبل و بعد از ساکشن، اکسیژن ۱۰۰% به بیمار تجویز شد، سپس بیماران به دو روش باز و بسته ساکشن شدند و متغیر های قلبی، عروقی، تهویه و گاز های خون شریانی اندازه گیری و ثبت گردیدند. یافته ها: فشار اکسیژن شریانی در دقیقه اول پس از ساکشن باز حدود ۱۵% کاهش و فشار دی اکسیدکربن شریانی۴% افزایش یافته بود که این افزایش در دقیقه ۵ پس از ساکشن به میزان اولیه برگشت. اما طی روش بسته، فشار اکسیژن شریانی یک دقیقه پس از ساکشن، ۲۱% افزایش و فشار دی اکسیدکربن شریانی ۳% کاهش داشت که این کاهش با روند صعودی تا ۵ دقیقه پس از ساکشن ادامه پیدا کرد. فشار متوسط شریانی در طی روش بسته ۳% افزایش در دقیقه اول و در روش باز ۵% افزایش نشان داد اما در مورد نبض شریانی تغییر معنی داری گزارش نشد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از کاهش احتمال هیپوکسمی بیمار بدنبال استفاده از ساکشن به روش بسته در مقایسه با ساکشن باز می باشد که خود از عوارضی چون اختلالات ریتم قلبی و حتی مرگ پیشگیری خواهد نمود. واژه های کلیدی: هیپوکسمی، ساکشن باز و بسته، تهویه مکانیکی

Hypoxemia, Open and Closed-Endotracheal Suction, Mechanical Ventilation, هیپوکسمی, ساکشن باز و بسته, تهویه مکانیکی