محدثه زرگری - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، موسسه آموزش عالی حکمت رضوی، ایران،مشهد
جعفر طالبیان شریف - دکتری روانشناسی، استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران

هدف: طلاق یکی از وقایع پرتنش در طول زندگی مشترک و مهمترین شاخص آشفتگی زندگی زناشویی است که فرایندهای روانشناختی، هیجانی، رفتاری، تحصیلی، و ارتباطی دانش آموزان و کودکان را تحت تاثیر قرار میدهد .هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر تاب آوری و سلامت روان کودکان پسر طلاق بود. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه نوجوانان پسر ۹ تا ۱۲ ساله ساکن شهر مشهد در سال ۱۳۹۹بودند که بر اساس حکم دادگاه خانواده، والدین آنها از همدیگر جدا شدهاند و فرزند به تشخیص قاضی دادگاه و یا توافق طرفین، عموما با یکی از والدین زندگی میکند. روش: نمونه گیری به روش هدفمند و تعداد ۳۰ نفر در دوگروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل بود که براساس نمرات پرسشنامه سلامت روان (Goldberg, ۱۹۷۹) و پرسشنامه تابآوری (Merrell et al., ۲۰۱۱) در پیش آزمون انتخاب شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیلکوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی به طور معناداری منجر به افزایش تابآوری و مولفه های آن (خودتنظیمی، توانمندی اجتماعی، همدلی، مسئولیت پذیری) و افزایش سلامت روان و مولفه کارکرد اجتماعی میشود.

آموزش خودشفقت ورزی، تابآوری، سلامت روان، طلاق.