حمیدرضا رفاهیت نیکو - کارشناس ارشد مهندسی خطوط راه آهن، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم و صنعت ایران
سید علی مسیبی - استادیار، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم و صنعت ایران

عملکرد مناسب خطوط ریلی رابطه مستقیمی با کیفیت بستر خط دارد، بنابراین در مواردی که بستر خط ضعیف بوده و یا از سختی ناچیزی برخوردار است، هزینه های ناشی از نگهداری خط ممکن است نیاز به بهسازی شرایط بستر را دیکته نماید. بازسازی کنترل شده خاک درجا برای استفاده مجدد در یک ساختار جدید ژئوتکنیکی را بهسازی خاک می گویند. یکی از روش های بهسازی خطوط ریلی، که به اصلاح و بهبود خواص فیزیکی و مهندسی خاک بستر می پردازد، تثبیت بستر میباشد که به منظور تامین اهدافی همچون، کاهش نشست خاک، افزایش سرعت و افزایش ظرفیت باربری خط صورت می پذیرد. تثبیت بستر خطوط راهآهن به دو روش کلی صورت می گیرد، روش اول تثبیت بستر بدون نیاز به برداشتن خط و روش دوم تثبیت بستر با نیاز به برداشتن خط، از طرفی با توجه به اینکه هدف این مقاله بررسی تثبیت بستر خطوط ریلی دارای ترافیک می باشد، بنابراین تنها روش اول مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت. در این مقاله ضمن ارائه یک چارچوب کلی از روش های تثبیت بستر خطوط ریلی دارای ترافیک، از قبیل عمل آوری الکتریکی، اختلاط عمیق، ریزشمع، ستون سنگی و تزریق تحت فشار، این روشها با یکدیگر مقایسه گردیده و با ارائه نتایج نمونه ای از پروژه های اجرایی مزایا و معایب هر یک از این روش ها بیان می گردد.

خطوط دارای ترافیک، بهسازی، تثبیت بستر