صفیه گرشاسبی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری اسلامی ،موسسه عالی انش پژوهان
غزل فرجامی - دکترای معماری داخلی،عضو هیات علمی موسسه آموزش عالی دانش پژوهان

انسان ها از قدیم، مستقل از طبیعت برای رفع نیازهای خود به سرپناه، دست به ساختن مکانی امن برای خود شدند. معماری اقامتگاه ها درشکل مصالح مادی تصور و تجسم خارجی مییابند و ساختن سرپناه به منظور اقامت کردن دائمی و موقت به منظور ذخیره دارایی ها شکلواقعی را به خود می گیرد. خانه در کنار خانه با همسو شدن نیازهای انسانها با یکدیگر، قرار گرفت و زندگی اجتماعی بشر شکل گرفت. خانهیا اقامتگاه مکانی می باشد که انسان در آن احساس ناراحتی و خستگی نکند. بیخانمانان کسانی هستند که نمیتوانند برای خود سرپناهیتهیه کنند. آنان که به مسکن دسترسی ندارند، بیرون، در فضاهای عمومی همچون خیابانها، راهروها، اتوبوس ها، متروها و پارک ها می خوابند.در بین افراد بی خانمان دسته های مختلفی از افراد دیده می شود، یک دسته شامل بیماران روانی شدید هستند که اغلب یا مدتهاست ازخانواده خود دور هستند یا به صورت موقتی از خانه های خود خارج شده اند. برخی دیگر به دلیل اعتیاد، دزدی، بدهکاری و... بی خانمانشده اند و برخی دیگر کودکان کار می باشند. باتوجه به مطالب عنوان شده میتوان دریافت که طراحی مکانی تحت عنوان اقامتگاه موقت یادائم برای افراد بی خانمان امری ضروری است؛ زیرا انجام اینکار موجب جمع آوری آنها در یک مکان مشخص، حفظ سیمای مطلوب شهر،کاهش میزان مرگ و میر در این افراد به دلیل نداشتن سرپناه و... میشود و آنها را هرچه زودتر به یک زندگی سالم و مطلوب برمی گرداند.هدف اصلی این پژوهش طراحی اقامتگاه برای افراد بی خانمان با استفاده از سازه های متحرک است. روش پژوهش نیز کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی میباشد. نتایج بدست آمده حاکی از این است که با بهره مندی از سازه های متحرک می توان تعداد فضاهای اقامتی جهت اسکان افرادبی خانمان را افزایش یا کاهش داد که این امر موجب می شود براساس تعداد حضور افراد بی خانمان در شبانه روز در این اقامتگاه، محل هایاسکان کافی باشد.

اقامتگاه موقت، افراد بی خانمان، سازه های متحرک