نسرین اشرفی - دانشجوی دکتری گروه شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
محمد سودی - کارشناس ارشد معماری، واحد شبستر، دانشگاه آزاد اسلامی، شبستر، ایران
محمد زنگنه - دانشجوی دکتری گروه شهرسازی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

بافتهای قدیمی و اغلب فرسوده شهرهای ایران که بطور معمول هسته اولیه و اصلی شهرها را تشکیل میدهند، از یکطرف جزو میراث فرهنگی و تاریخی شهرها محسوب شده و حفظ، بهسازی کالبدی و توانمندسازی عملکردی آنهااجتناب ناپذیر میباشد و از طرف دیگر اغلب این بافت ها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری نامناسب دچار فرسودگیو اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند. بافت کهن شهر تبریز همانند سایر شهرها معضلات مذکور را از بافت کهنبرخوردار است. در این پژوهش به بررسی میزان تاثیرگذاری مولفه های اصلی در افزایش مشارکت مردمی در بافت تاریخیمنطقه ۸ تبریز پرداخته شده است. برای این منظور ابتدا اقدام به جمع آوری اطلاعات و داده های لازم از طریق مطالعاتکتابخانه ای ، میدانی و مراجعه سازمان های ذیربط در زمینه موضوع شده و سپس اقدام به دسته بندی، تحلیل و تبدیلاین داده های خام به داده های مفید خواهد شد، لذا از روش توصیفی- تحلیلی SWOT استفاده شده است. نتایج پژوهشنشان دهنده این موضوع است که یکی از بهترین شیوه های مداخله برای بهسازی و احیا بافت فرسوده و تاریخی منطقهمورد مطالعه، برنامه ریزی مشارکتی با رویکرد مردم گرایانه به منظور بهسازی این محدوده می باشد.

بافت تاریخی، برنامه ریزی مردم گرایانه، SWOT