اعظم مرادی - دانشگاه اصفهان
مهرداد کلانتری - University of Isfahan

هدف: این پژوهش به تاثیر برنامه آموزش مهارتهای زندگی (طراحی شده توسط سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۳) بر میزان سلامت روانی و نیز میزان اضطراب، ناسازگاری اجتماعی و افسردگی زنان دارای ناتوانیهای جسمی - حرکتی پرداخته است. روش: به این منظور ۱۶ نفر زن دارای ناتوانی جسمی- حرکتی در شهر اصفهان به شیوه تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. پیش از برگزاری اولین جلسه آموزش مهارتهای زندگی با استفاده از پرسشنامه GHQ ( پرسشنامه سلامت عمومی ) در مورد گروه آزمایشی و گواه پیش آزمون اجرا شد؛ سپس برای گروه آزمایشی ۱۰ جلسه هفتگی ۱۲۰ دقیقه ای برنامه آموزش مهارتهای زندگی برگزار شد. در هر یک از این جلسات یکی از مهارتهای اساسی مطرح شده در راهنمای آموزش مهارتهای زندگی آموزش داده می شد. این مهارتها عبارت بودند از: شناخت خصوصیات و تواناییهای خود، توجه به ارزشهای شخصی، خانوادگی و اجتماعی، به کار بردن روشهای صحیح برقراری ارتباط، قاطعیت، دوست یابی، تعیین هدف و دستیابی به آن، تصمیم گیری صحیح، پرهیز از خشونت و حفظ سلامت. بلافاصله پس از اتمام جلسات آموزش مهارتهای زندگی بر روی هر دو گروه آزمایشی و گواه، پس آزمون اجرا شد. یافته ها : تحلیل نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارتهای زندگی باعث افزایش معنی دار سلامت روانی (۰۵/۰>P )و کاهش معنی دار اضطراب ( ۰۵/۰>P ) و ناسازگاری اجتماعی (۰۵/۰ > P) در آزمودنیها شده است و فقط بر میزان افسردگی آنها تاثیر معنی داری نداشته است. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند به ارایه خدمات بهتر برای سلامت روانی زنان دارای ناتوانیهای جسمی – حرکتی مفید باشد.

life skills training, physical-motor disabilities, mental health, آموزش مهارتهای زندگی, معلولین جسمی- حرکتی, نیمرخ روانی.