اطهر امید
امید پیرحاجی
امیر ورد
علیرضا یوسفی
مصطفی دهقانی

چکیدهمقدمه: آموزش بالینی با درگیر کردن بیماران در فرایند های یاددهی و یادگیری دانشجویان فراهم می شود. حق بیمار برای تصمیم گیری در ارتباط با مشارکت یا عدم مشارکت در این فرایند از حقوق قانونی و اخلاقی بیمار است. این مطالعه با هدف بررسی نگرش دانشجویان پزشکی در زمینه رضایت بیمار برای استفاده آموزشی انجام پذیرفت.روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی که در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال ۱۳۹۰ با استفاده از ابزار محقق ساخته که حاوی ۱۲ سوال با مقیاس رتبه بندی لیکرت پنج گزینه ای بود، انجام پذیرفت. جامعه هدف کلیه کارآموزان و کارورزان بیمارستان الزهرا(س) بود که ۹۱ نفر در این مطالعه شرکت کردند. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار در دو سطح توصیفی و استنباطی انجام پذیرفت.نتایج: از ۹۱ نفر مشارکت کننده ۵۶% زن و ۴۴% مرد، ۶۴% کارآموز و ۳۶% کارورز بودند. بین میانگین کلی نگرش در دو گروه انترن و دانشجو تفاوت معنادار وجود داشت به گونه ای که نگرش در کارآموزان نیمه مطلوب و در کارورزان مطلوب بود (۹/۸۰%) (۰۵/۰p<) دانشجویان موافق بودند که بیمار نباید قبل از معاینه از سطح توانایی دانشجویان اطلاع داشته باشد.نتیجه گیری: علی رغم نگرش مثبت تر کارورزان نسبت به کارآموزان، نیاز است دانشکده پزشکی و اساتید با تهیه راهنماهایی در این زمینه و تاکید بررضایت آگاهانه در بهبود بیشتر سطح آگاهی و نگرش دانشجویان اقدام نمایند. واژه های کلیدی: آموزش بالینی، دانشجویان پزشکی، رضایت بیمار، کارآموزان، کارورزان

clinical training, medical students, patient consent, apprentices, interns, آموزش بالینی, دانشجویان پزشکی, رضایت بیمار, کارآموزان, کارورزان