P). در این مطالعه بین استرس شغلی و رضایت کلی شغلی با مشخصات فردی مثل سن و وضعیت تاهل و میزان سابقه کاری و میزان تحصیلات رابطه معنادار وجود نداشت، در صورتی که بین استرس شغلی و رضایت کلی شغلی با میزان حقوق و مزایا و وضعیت استخدامی رابطه معنادار دیده شد (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود که مدیران برنامه ریزی سازمان های بهداشتی درمانی با به کارگیری استراتژی هایی به منظور کاهش میزان استرس و پیشگیری از آثار روانی و جسمانی آن بر شاغلین حرفه مامایی و در نتیجه افزایش میزان رضایتمندی شغلی آنها اقدام کنند که این می تواند گامی در جهت افزایش بهره وری سازمان های بهداشتی درمانی و همچنین کیفیت خدمات ارایه شده به دو قشر آسیب پذیر جامعه یعنی مادران و نوزادان باشد.
کلمات کلیدی: