فرشته مومنی - دانشگاه شهیدبهشتی
شهریار شهیدی - دانشگاه شهید بهشتی
فرشته موتابی - دانشگاه شهید بهشتی
محمود حیدری - دانشگاه شهید بهشتی

اختلال اضطراب فراگیر، یکی از اختلالات شایع روانپزشکی می­باشد. در سال­های اخیر الگوهای زیادی در تبیین سبب­شناسی این اختلال پیشنهاد شده که هر کدام از آن­ها در قالب متغیرهای خود به تبیین این اختلال پرداخته­اند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش تشخیصی نقص در تنظیم هیجانی، ذهن آگاهی و خوددوست­داری در زنان مبتلا به این اختلال و افراد عادی بود. بدین منظور ۳۰ نفر (۱۵ زن مبتلا به GAD و ۱۵ زن سالم) به­صورت در دسترس انتخاب و مقیاس ۷ سوالی اختلال اضطراب فراگیر (GAD-۷)، پرسشنامه تنظیم هیجانی شناختی (CERQ)، مقیاس آگاهی از توجه ذهن­آگاهانه (MAAS) و مقیاس خوددوست­داری (SCS) را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد که میانگین سرزنش خود و فاجعه­آمیزپنداری، جداسازی، و بیش ارزشیابی در زنان دارای اضطراب فراگیر بیشتر از زنان عادی است و میانگین پذیرش، مثبت­نگری، شفقت همگانی و ذهن­آگاهی و مهربانی با خود در زنان عادی بالاتر از زنان دارای اضطراب فراگیر است. نتایج تحلیل تشخیصی نشان داد که سه متغیر نقص در تنظیم هیجانی، ذهن­آگاهی و خوددوست­داری می­تواند به­عنوان متغیرهای تشخیصی برای ابتلا به اختلال اضطراب فراگیر عمل نمایند. بنابراین می­توان نتیجه گرفت که سه متغیر فوق می­توانند به درستی دو گروه بیمار و سالم را از یکدیگر متمایزکنند.

اختلال اضطراب فراگیر, نقص در تنظیم هیجانی, ذهن-آگاهی, خوددوست داری, زنان