احسان سعیدی - North Khorasan University of Medical Sciences
مصطفی سودمند - North Khorasan University of Medical Sciences
مهدی مشهدی اکبر بوجار - دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)
صفیه آقاعبداللهیان - انستیتو پاستور ایران
علی بهرامی فر - دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)
میلاد اصغردوست - دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)
مهدی باقری - مرکز تحقیقات سلامت، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)، تهران، ایران

همه گیری کووید-۱۹ و نشانگان حاد تنفسی ناشی از آن، چالشی بی سابقه برای شناسایی داروهای موثر جهت پیشگیری و درمان آن ایجاد کرده است. با توجه به سرعت بالای همه گیری این بیماری و بالا بودن تعداد افراد در معرض خطر ابتلا، کادر درمانی نیاز به شواهدی دقیق در رابطه با درمان های دارویی موثر این عفونت دارند. درحال حاضر هیچ روش درمانی موثر برای درمان کووید-۱۹ وجود ندارد. ولی سرعت گسترش دانش در مورد ویروس شناسی SARS-CoV-۲ تعداد قابل توجهی از اهداف بالقوه دارویی را فراهم می کند. شواهد بدست آمده حاکی از این است که اطلاعات ارائه شده در خصوص میزان اثربخشی هیدروکسی کلروکین ضدو نقیض است ولی به نظر می رسد که داروی Remdesivir اگرچه تا کنون تاییدیه سازمان غذا و داروی ایالات متحده را نگرفته است ولی با فعالیت آزمایشگاهی قدرتمند خود در برابر این ویروس امیدوارکننده ترین درمان دارویی باشد. در کنار این نتایج برخی کارآزمایی های بالینی اثربخشی Oseltamivir را منتفی و مصرف کورتیکواستروئیدها را نیز با محدودیت های زیادی روبرو دانسته اند. همچنین شواهد بالینی فعلی، از مصرف مهارکننده های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین یا مسدودکننده های گیرنده آنژیوتانسین در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ پشتیبانی نمی کنند. همه گیری کووید-۱۹ بزرگترین بحران بهداشت عمومی جهانی عصر حاضر از زمان شیوع آنفولانزای همه گیر در سال ۱۹۱۸ است. سرعت و حجم کارآزمایی های بالینی که برای بررسی روش های درمانی بالقوه برای کووید-۱۹ آغاز شده است نشان دهنده نیاز مبرم به یافتن هرچه سریع تر درمان بهینه برای این معضل است که تاکنون بصورت قطعی موثر نبوده است.

کووید-۱۹, کروناویروس, دارودرمانی, عوامل ضدویروسی, عوامل ایمنی شناسی