ابراهیم علی دوست قهفرخی - دانشگاه تهران
وحید خدایی استیار - تربیت معلم تهران
خاطره تکنیک - دانشگاه تهران

اهداف: پژوهش حاضر با هدف، مقایسه آسیب های عملکردی اندام فوقانی، کیفیت زندگی و سلامت عمومی نظامیان کاربر ایستگاه های تندرستی و نظامیان غیرورزشکار با تاکید بر طبقه بندی آسیب های عملکردی اندام فوقانی انجام شد. روش ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال ۱۳۹۰ روی ۱۲۰ نفر مرد عضو رسمی ارگان نظامی کشور (شامل ۶۰ نفر کاربر ایستگاه تندرستی و ۶۰ نفر غیر ورزشکار) که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل چهار پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، کیفیت زندگی (SF-۳۶)، سلامت عمومی (GHQ-۲۸) و پرسشنامه بومی سازی شده آسیب های عملکردی اندام فوقانی (DASH-۳۸) بود. داده ها با نرم افزار SPSS۱۷ به کمک آزمون هایT آماری تحلیل و مقایسه شد. یافته ها: میانگین سنی در گروه ورزشکار و غیر ورزشکار به ترتیب ۱۱/۳±۲۲/۳۶ و ۰۳/۴±۸۱/۳۵ سال بود. میانگین وزن در گروه ورزشکار و غیرورزشکار به ترتیب ۴۱/۷±۷۴/۷۰ و ۹۵/۶±۲۹/۶۹ کیلوگرم بود. گروه نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی نسبت به نظامیان غیر ورزشکار از کیفیت زندگی و سلامت عمومی بالاتری برخوردار بودند و میزان آسیب های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان کاربر ایستگاه تندرستی به طور معنی داری پایین تر بود (p < ۰.۰۵). نتیجه گیری: استفاده از ایستگاه های تندرستی موجب افزایش کیفیت زندگی، سلامت عمومی و کاهش میزان آسیب های عملکردی اندام فوقانی در نظامیان می گردد. بنابراین گنجاندن تمرینات ورزشی در برنامه های روزمره نظامیان ضروری به نظر می رسد.

کیفیت زندگی, سلامت عمومی, آسیب عملکردی, ایستگاه تندرستی, نظامی