حسین باباتبار درزی
علی اکبر فردوسی
عباس عبادی
سهیل نجفی مهری
مسعود سیرتی نیر
بتول نحریر
ابراهیم نصیری

مقدمه. حضور غواصان آموزش دیده در نیروهای نظامی و نقش آنان در موفقیت و یا ناکامی در جنگهای دریائی یک امر مسلم و انکارناپذیر می باشد و از آنجائی که محیط غواصی به دلیل شرایط خاص خود، اثرات مختلفی بر روی دستگاه های بدن غواص بجا می گذارد، به همین جهت لازم است نیروهایی گزینش شوند که از نظر سلامت و قوای جسمانی، توانایی انجام این کار را داشته باشند و سیستم قلبی عروقی آنان از کارایی لازم برخوردار باشد. برای نیل به این هدف، اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی یکی از گزینه ها می باشد.هدف. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف تاثیر دوره غواصی بر میزان vo۲max انجام گرفت. مواد و روش ها. در یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد و یک گروهی از ۳۲ نفر غواص مرد سالم، در شروع و پایان دوره، طبق پروتکل Bruce آزمون فعالیت بدنی بر روی تردمیل بعمل آمد. هم چنین پارامترهای همودینامیک مثل درجه حرارت، ضربان قلب، تعداد تنفس، فشار خون متوسط شریانی، اشباع اکسیژن خون شریانی، مسافت طی شده و حداکثر میزان اکسیژن مصرفی در دو لباس ورزشی و غواصی در شروع و پایان دوره اندازه گیری شد. نتایج. نتایج نشان داد که حداکثر میزان اکسیژن مصرفی داوطلبان در شروع دوره با پوشش ورزشی ۷۳/۵±۹۹/۶۵ و پوشش غواصی ۳۷/۶±۵۶/۶۰ (P < ۰.۰۰۱) و در پایان دوره نیز به ترتیب ۲۹/۵± ۵۰/۶۸ و ۷۴/۵ ± ۰۴ /۶۳ (P < .۰۰۱) بود که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. اندازه برخی پارامترهای همودینامیک و متغیر مسافت طی شده و مدت زمان انجام فعالیت بدنی، بین دو لباس ورزشی و غواصی و بین شروع و پایان دوره آموزش، ارتباط آماری معنی داری وجود داشته و متفاوت بود. بحث. در مجموع نتایج مطالعه نشان می دهد که تمرین دوره آموزش، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی، مدت انجام فعالیت و مسافت طی شده در دو لباس را نسبت به قبل از شروع دوره بهبود بخشید.

حداکثر میزان اکسیژن مصرفی, فعالیت بدنی, غواصی